Door Johannes Rutgers

Voor wie er nog geen beeld bij heeft: de goedgelukbal is een voorzet of pass zonder duidelijk idee of doel. Een bal die vooral geladen is met hoop tegen beter weten in, in plaats van overtuiging. De hoop dat-ie toevallig ergens goed valt, op een gunstige manier van richting wordt veranderd of op een andere manier door puur geluk een geslaagde actie wordt.

Hij wordt vaak gehanteerd in fases waarin ‘het even wat minder draait’. En zelden blijkt de GGB dan de oplossing. De goedgelukbal is bijna nooit een goedgeluktbal, zogezegd. Denk aan de blinde voorzet, het hakje op een volkomen ongewenst moment of de pass die kansloos in een blok verdedigers wordt gespeeld.

De GGB is een interessant verschijnsel. Hij heeft namelijk een mooie tegenstrijdigheid. Aan de ene kant is hij mijlenver verwijderd van dat waar het ideale Ajaxspel voor staat: verzorgd, doordacht en technisch voetbal.

De goedgelukbal is bijna nooit een goedgeluktbal, zogezegd.

Aan de andere kant schuurt de GGB juist dicht tegen die Amsterdamse school aan. In een wedstrijd waarin het wél als een tierelier loopt, is zo’n bal opeens een demonstratie van nonchalance. Een soort gespeelde, fijne achteloosheid die je je als betere ploeg kunt veroorloven - iets wat in sommige kringen wel eens wordt verward met arrogantie.

Prima op zo’n moment, want met een goed resultaat in de maak en een pot vol fijne acties, neem je zo'n rare poging graag op de koop toe. En in die prettige wedstrijden pakt zo’n bal vaak ook nog eens goed uit. Er zit dus maar een dun lijntje tussen de achteloze pass en een goedgelukbal. Een lijntje dat het verschil bepaalt tussen verrukking en wanhoop bij de supporter.

Helaas hanteert Ajax de GGB ook als er iets geforceerd moet worden. En inderdaad: zelden wordt er dan iets geforceerd. Het is op die momenten vooral het bewijs dat opportunistisch spelen Ajax niet zo ligt als veel andere clubs.

In Kerkrade zag ik de goedgelukbal voor het eerst echt duidelijk in het Bosz-tijdperk. Daarna verdween-ie gelukkig weer, maar zondag, toen het erop aankwam in Groningen, sloeg de balans de verkeerde kant op. De hele wedstrijd had ik 'm al ontkend, tegen beter weten in. Na de 1-1 was er geen negeren meer aan.

Er kwam geen alles-of-niets-offensief, het werd een GGB-offensief. Pijnlijk. Maar ook dat is mijn cluppie. En straks, als we weer aan de goede kant van het lijntje zitten, koester ik het.