Zo moest ik gniffelen om het ironische feit dat in De Kuip, waar ze liever niet aan Amsterdam denken, iemand op rij 14 en stoeltje 020 een seizoenkaart schijnt te hebben. Kan ook andersom zijn geweest.

Maar mooier nog is het feit dat na 14 jaar Ajax weer een keer doorstroomt naar de kwartfinales van een Europees toernooi. Dat kan geen toeval zijn. Ik zou bijna zweren dat Cruijff meekijkt. Het zou mooi zijn als David Neres met nummer 77 – samen 14 dus symbolisch prachtig – als lijntje terug meteen wat potten kan breken tegen Schalke 04.

Ik hoop van harte dat die Europese campagne nog even doorgaat. Na de prachtige overwinning op FC Kopenhagen was ik twee dagen high op natuurlijke basis. Voor de eerste keer vingen we bij de ereronde een bal, de euforie was compleet. Het zou fantastisch zijn als we de Arena elke keer zo kolkend kunnen krijgen. Ik wil meer van die goede verslaving.

Drie dagen na de pot tegen Kopenhagen landde ik helaas weer terug op aarde. Op een hobbelige weg, hunkerend naar een shot euforie. Uitgerekend in Rotterdam punten verspelen tegen een degradatiekandidaat en daarmee de titel zo goed als verliezen.

Een criticus als Cruijff is in deze fase hard nodig om Ajax scherp te houden.

Het voelde even alsof de band werd teruggespoeld naar mei vorig jaar en wonden werden opengereten. Die wonden genazen, maar wel in een langzaam tempo en Excelsior liet zien dat er een nog kwetsbaar korstje op zit.

Als iemand mij aan het begin van het seizoen had verteld dat we tweede of derde zouden worden op basis van leuke overwinningen en spanning tot het einde, had ik er best voor getekend. Want voor spanning, alles geven en mooi voetbal kom ik naar het stadion. Het voetbal is weer tot bloei gekomen, met voor mij de acties van Kasper Dolberg als symbool van dat genieten, net als de gretigheid van Davy Klaassen.

Toch bekruipt me het gevoel of dat genieten niet ergens een beetje schijnveiligheid oplevert... Net als je denkt dat het nu gaat gebeuren, worden goede wedstrijden afgewisseld met slechte, zoals tegen Excelsior of Twente-thuis (eerste helft). Zonder aantoonbare reden.

We verliezen soms zo hard van onszelf dat het pijnlijk is. Ik mis op die momenten de columns Cruijffs analyse meer dan ooit. Hij had de impact om een team of organisatie op tijd wakker te schudden. En die criticus is in deze fase hard nodig om Ajax scherp te houden.

In een week waarin Ajax met een offday huilen met de pet op was en waarin we Cruijffs mening extra missen, huilde mijn wasmachine na de wedstrijd tegen Excelsior met mij mee. De centrifuge brak, het werd dweilen met de kraan open. Ook dat nog.

En ik vroeg me af: zou het een teken zijn?