Viergever is nou eenmaal zo’n speler op wie ik als supporter niet ben gebouwd. Hij maakt niet eens zo nu en dan een opvallende fout, zoals Veltman. Joël was tegen Sparta zelfs nog zo onsportief om een Europese bekendheid te worden. Nick zal dat nooit doen. Veel te professioneel. Te kleurloos. Voor efficiënte, nuttige spelers ben ik overduidelijk niet geschapen.

Juist daarom was dit potje tegen Legia Warschau zo’n prachtige lange neus naar mijn onverschilligheid. Zonder de Nicky Viergevers van deze wereld zou nooit iemand wat winnen. Dat is na Ajax - Legia wel duidelijk.

Het was een leerzaam tweeluik tegen de Polen, ook voor de jonge ploeg van Bosz. Als dit echt ADO/FC Den Haag was, zoals het uitvak deed vermoeden, hadden ze volgens mij twee keer met meerdere doelpunten gewonnen.

Nick zal dat nooit doen. Veel te professioneel. Te kleurloos.

Voor een competitie is het niveauverschil te groot. Hoewel Legia, volgens mij, in de eredivisie hooguit een middenmoter zou zijn, liggen verhoudingen in een knockout-fase heel anders. Zeker met een onervaren ploeg. Je zag het in de Arena in de eindfase.

Sánchez, van wie ik steeds vergeet dat ook hij heel jong is, stond te schutteren en er werd op de raarste manieren tijdgerekt. Verstandig waarschijnlijk, maar tegen een aankomende sterkere tegenstander moeten er toch betere trucs worden bedacht. Geen idee wat, ik ben maar een simpele liefhebber die te lamlendig is om af en toe wat aandacht te schenken aan een robuuste rots in de branding als Viergever.

Nick is de enige doelpuntenmaker na 180 minuten spelen. Zonder hem had het nog gemakkelijk mis kunnen gaan. Zo’n typische wedstrijd waar er op zondagmiddag in de laatste twintig minuten nog minstens twee ingaan, werd op donderdagavond een enerverende billenknijper.

Gelukkig was Viergever er. De man die op weg is om Westermann in mijn blogarchief te evenaren. Hup Nick.