Toen ik in het uitvak belandde, moest ik denken aan die rekening die ik toch echt moest gaan betalen voordat ik een incassobureau op mijn dak zou krijgen. Die uitstraling heeft het. Een kantoortuin waar toevallig wordt gevoetbald. Hoewel een cultheld als Nathan Rutjes er speelt – op de bank zit – schiet mijn administratie me eerder te binnen.  

De eerste helft maakte de honderden kilometers in de bus nog heroïscher. 06.30 uur opstaan op zondag, een kantoortuinambiance en dan ook nog slakkentempovoetbal. Dat Anelka juist net naast die ene man in dat oliestaatje was komen te wonen, werd met de seconde tragischer. En dan heeft hij nog niet eens een gevoel bij scheidsrechter Makkelie. De enige man op het veld die – enkel door een stadionliedje – de wedstrijd nog wat kleur gaf, in mijn hoofd.

Kasper draagt ook het belangrijkste kenmerk van een psychopaat bij zich.

Gelukkig was de tweede helft prima te doen. De goal van Younes in de laatste seconde zorgde zelfs dat ik er overmorgen nog iets van zal hebben onthouden. Ik gun het de linksbuiten van harte.

Toch heb ik weer het meest van Kasper Dolberg genoten. Al snel besloot ik hem grote brokken van het potje te volgen. De grootste luxe van in het stadion aanwezig zijn. Je bent je eigen regisseur. Dolberg weet al sjokkend continu wat hij doet. Postduifinstinct. Hierin doet hij me aan de allergrootsten denken. Zlatan, Suarez, dat werk. Ik zal wel overdrijven, maar vergeef me. Ik stond in een kantoorcomplex midden in een oude mijnwerkersstreek.

Kasper draagt daarnaast ook het belangrijkste kenmerk van een psychopaat bij zich. Wat hij ook doet, zijn reactie en gelaatstrekken blijven hetzelfde. Een bal die aan de andere kant van het veld uitrolt of het missen van een kans, het maakt niet uit. Dolberg blijft stoïcijns. Behoorlijk fascinerend.

Volgens mij maakt het iemand met deze eigenschap verder niet zoveel uit waar hij werkt. Als het maar een bedrijf is met ambities en wat geld. Hopelijk heeft Anelka niet te goed opgelet.