Ik ben meestal al vroeg in het stadion en zie de spelers graag warmlopen. Het hoort een beetje bij de voorpret en draagt bij aan de spanningsopbouw. Na wat sprintjes, overtikken en rekken volgt traditioneel het inschieten. Vind ik altijd mooi. Staan de viziertjes een beetje op scherp? Niet dat het alles zegt trouwens. Als Arek Milik zes van de zes keer misschoot, dan wist je één ding zeker: tijdens de wedstrijd schoot hij raak.

Zo vliegen ballen voorafgaand aan elke wedstrijd regelmatig hard over of naast. Aan de kant van de F-side is dat allemaal niet zo erg. Je kunt erop anticiperen en op tijd wegduiken of het projectiel juist als een volleerde keeper wegstompen. Klemvast is ook een optie, maar dan moet je van goede huize komen.

Het gevaar op het roelstoelplatform komt tegenwoordig ook van achter.

Aan de noordzijde gaat die vlieger niet helemaal op. Op het rolstoelplatform moet menig Ajaxfan met een lichamelijke beperking doodsangsten uitstaan. Niet elke supporter daar is in de positie om een bal te ontwijken of af te weren. Het zijn levende schietschijven en ik kijk daar soms met kramp in de buik naar.

Gelukkig gaat het veel vaker goed dan fout en vliegt een bal net langs iemand gezicht in plaats van er vol op. Zo ook afgelopen zondag. Eén van de Heraclesspelers raakt de bal verkeerd, maar wel vrij hard. Het leer suist met hoge snelheid over de hoofden van mensen in rolstoelen richting de fans op Noord.

Dat ging nét goed. Of toch niet?

Het gevaar blijkt nog niet geweken. De bal op de tribune verdwijnt niet onder een jas of stoel. Nee, een Ajaxsupporter raapt de bal op om ‘m weer keurig netjes richting veld te gooien. Met een flinke armzwaai zwiept hij de bal weer richting afzender – tók – vol op het achterhoofd van één van de rolstoelers. Het gevaar komt tegenwoordig ook van achter.

De man op de tribune krimpt ineen van schaamte... Iedereen zag dat hij het was. En het slachtoffer? Die zit er volgende keer gewoon weer. Net als de rest.

De helden op Noord.