De vriendin kijkt me meewarig aan en schudt afkeurend het hoofd, voordat ze zich weer stort op haar boek. Ze heeft gelijk. Ik doe inderdaad wel een beetje druk. En dat is best gek, want Ajax zit al in de bus vanuit Kerkrade naar huis. Met drie punten onder de arm. Waarom dan die drukte?

Dat komt door Feyenoord. Lang ontkende ik het, maar ik ga het zeggen: ik ben bang dat de Rotterdammers kampioen worden. Zo, het is eruit. Voor de winterstop was ik ervan overtuigd: ze verspelen punten tegen AZ en Vitesse. Niks ervan, zonder al teveel inspanning werden ook die potjes gewonnen. Ajax blijft in het spoor, maar wanneer maakt Feyenoord een foutje?

De hoop daarop maakte mij zondag tamelijk gespannen. FC Twente biedt de eerste helft namelijk stevig weerstand. De ploeg maakt het de koploper zowaar lastig. Zou Feyenoord vanmiddag verliezen? Zou wat zijn... Ajax heeft het dan plots weer geheel in eigen hand... Die hoop.

Ik ga het zeggen: ik ben bang dat de Rotterdammers kampioen worden.

“JA, JA, GAAT IE, KOM OP!!!!”

Twente-spits Enes Ünal wordt weggestuurd en kan op de Feyenoordgoal af. In mijn ooghoek gaat de vlag omhoog. Buitenspel? Wat? De herhaling maakt duidelijk dat de grensrechter ernaast zit.

Het maakt mij licht emotioneel: “Jezus man, blinde, nooit buitenspel! Man, man, man!!!!” Zo gaat het de eerste helft nog een paar keer. En precies dát is de aanleiding voor de vriendin om mij te vertellen ‘dat ik niet zo druk moet doen.’

Ze heeft gelijk. Ik doorsta Roda - Ajax eerder die middag relatief gelaten. Pruttel soms wat als Amin Younes zich weer eens stukloopt, maar ben achteraf vooral blij met de winst. Opgelucht ook. Bij Twente - Feyenoord is er gek genoeg meer emotie. Ik vloek harder bij de gemiste kansen van Twente, dan die van Ajax.

Het is een rare gewaarwording.