Ik stond met mijn handen in mijn zakken. Achteraan, zodat ik de ruimte kon overzien. In een straal van anderhalve meter rondom mij Van der Sar, Jonk en Reiziger. Spelers die mij als Ajaxsupporter hadden doen juichen, laten genieten. Toen we nog heerser waren in Europa. Opeens zag ik dat Piet Keizer naast me zat. Op een tafeltje. Piet Keizer, een rilling door mijn lijf.

Al jarenlang ben ik iedere zaterdagmiddag een linksbuiten. Op mijn eigen lage niveautje. Linksbuitens zijn een beetje anders. Dwars, moeilijk, eigenwijs. En grillig: soms dramatisch, maar af en toe ook geniaal. Alles of niks. Negenentachtig minuten vervloekt worden door medespelers en dan met een geweldige actie de wedstrijd beslissen.

Het werd door de zenuwen niet de beste selfie die ik ooit heb gemaakt.

Daar zat-ie. De allerbeste nummer 11 die er ooit op de velden heeft rondgelopen. En ik stond naast hem. Het was er eigenlijk niet de gelegenheid naar om hem aan te spreken. Ik moest professioneel zijn. Maar ik ben ook gewoon een klein jongetje met helden. Ik twijfelde. Zal ik. Durf ik. Mag het.

Ik deed.

"Meneer Keizer, zou ik me u op de foto mogen?"

Hij keek me een halve seconde aan.

"Nee."

Draaide zijn hoofd weer weg.

Zo resoluut was ik nog nooit afgewezen. Ik was van mijn stuk. Behoorlijk zelfs.

Meneer Keizer zag dat ik schrok. In onvervalst Amsterdams: “Sorry, jongen. Als ik met jou op de foto ga, moet ik met iedereen. Daar heb ik geen zin in.”

“Maar meneer Keizer, ik ben ook een linksbuiten.”

Ik gaf niet op.

“Snel dan.”

Het werd door de zenuwen niet de beste selfie die ik ooit heb gemaakt. Maar ik koester het beeld van dat jongetje met de held.

Vanochtend werd ik wakker met het nieuws dat hij is overleden. De backs boven hebben een probleem.