Ik behoor tot die laatste groep. Tijdens de noodgedwongen voetbalpauze voel ik mij zo’n zenuwachtige huishond die z’n mand niet uit mag. Ik lig dan te trillen en te piepen op de bank. Staart tussen de benen. Ik wil naar het stadion, zoals de trouwe viervoeter naar z’n favoriete lantaarnpaal wil.

De vriendin vindt het juist wel even lekker. Even geen Studio Sport of Fox Sports en daarnaast ook fijn dat het weekend eens niet in het teken staat van Ajax. Maar halverwege de winterstop raakt ze begripvol. Ze ziet mij lijden. “Is er geen Engels voetbal?”, probeert ze. Natuurlijk is dat er, daar voetballen ze immers 24 uur per dag.

Tijdens de noodgedwongen voetbalpauze voel ik mij zo’n zenuwachtige huishond die z’n mand niet uit mag.

“Ga weg! Ik heb geen zin in Engels voetbal”, mok ik snotterend vanonder m’n dekentje, terwijl ik m’n lip grommend optrek. Ik heb namelijk alleen zin in de eredivisie. De leukste en spannendste competitie ter wereld, waar ze aantrekkelijk voetbal even rap afwisselen met de grootste blunders. Niet altijd goed, vaak wel interessant. Ik hou ervan. En ik mis het. Ik wil weer naar het stadion, uit of thuis. De vriendin bedoelt het lief, maar ‘ga toch weg met je Engelse voetbal!’

Maar er gloort hoop, want zaterdag is het zover. Dan kom ik weer uit m’n mand en word ik uitgelaten. Een weekendje Zwolle staat voor de boeg. Met het gezin. Kwispelend en opgewonden hijgend spring ik zaterdag de auto in. Die dag verkennen we de binnenstad en doen gezellige dingen, maar zondag staat in het teken van de bal. De rode Ajaxbus rolt dan ook Zwolle binnen en dochterlief en ik hebben kaartjes. Het wordt haar eerste uitduel.

De riem mag los, eindelijk de mand weer uit, achter de bal aan! Hup!

En de vriendin? Die ligt tijdens de wedstrijd mokkend onder een kleedje in de auto te wachten tot de wedstrijd is afgelopen.

Maar geen zorgen: we doen het raam op een kiertje.