We waren erbij, collega Sander en ik. Het was maart 2011 en we besloten een midweek Barcelona te boeken. We hadden interviews met oud-Ajacieden Maxwell en Michael Reiziger, met de chef van La Masia, met een bestuurslid en hoopten stiekem op een woordje van Johan Cruijff. Dat laatste lukte niet, Cruijff zat uitgerekend die week in Amsterdam.

Maar goed, we bezochten ook het nieuwe jeugdcomplex van de Spaanse grootmacht, waar de A1 tegen RCD Mallorca speelde. Een speler viel ons in bijzonder op: rechtsbuiten Gerard Deulofeu Lázaro. Collega Sander zou hem een vleugelflitser noemen, ik heb zelf een hekel aan die typering. Misschien ben ik te vaak geflitst door de politie.

Voor Ajax Life schreven we die week onze vingers blaugrana, zo ook over Deulofeu. ‘De rechtsbuiten van Barcelona A1 voetbalt zoals Reiziger het schetste: vrijuit. Schijnbewegingen genoeg heeft de tiener in huis als RCD Mallorca op bezoek komt op Ciutat Esportiva Joan Gamper.’

Hij speelde goed, die Deulofeu. Na afloop liep hij samen met zijn vriendin. Hij keek nors. De Chagrijn, dacht ik.

Hij speelde goed, die Deulofeu. Heel goed. Na afloop liep hij dus samen met zijn vriendin en vader over de parkeerplaats, naar een niet al te luxueuze auto. Hij keek nors. De Chagrijn, dacht ik. Geen flatteuze, maar wel een passende bijnaam.

De naam Deulofeu bleef in onze achterhoofden rondzingen. En dus keken Sander en ik elkaar aan na zijn debuut bij FC Barcelona (toevallig tegen de hoofdmacht van RCD Mallorca), na de poging van Ajax om hem te huren en na zijn overgang naar Everton.

Vandaag is Sander vrij, dus kijk ik naar een lege stoel nu ik lees dat Ajax wederom interesse heeft in Deulofeu. Bij Everton speelt de vleugelaanvaller amper en Marc Overmars schijnt nog altijd gecharmeerd van de aanvaller te zijn.

Ik zie Deulofeu in gedachten zo over de parkeerplaats van de blauwen in Liverpool lopen, mooie vriendin naast hem, met een nors gezicht. De Chagrijn.

En toch, de Deulofeu die wij bijna zes jaar geleden in actie zagen, zie ik graag naar Ajax komen, als die ene wedstrijd exemplarisch was voor zijn talent natuurlijk. Voor de inmiddels 22-jarige Spanjaard zou het toch ook mooi zijn: voetballen in het rood-wit. Dan lacht het leven hem weer toe. Als hij dan maar wel af en toe teruglacht.