Ik had het geluk dat ik er bij was, in het uitvak. Alles was perfect aan het dagje Kerkrade. Ik had mezelf een treincombi opgelegd. Boek mee, miljoenmiljard kilometer in de trein, wat eten, wat drinken, voor mij de perfecte voorbereiding op een uitwedstrijd.

Van de eerste tachtig minuten weet ik weinig meer. Ajax was slecht, dat weet ik nog. Maar Ajax is altijd slecht op bezoek bij Roda, dus de details waren de moeite van het onthouden niet waard. Totdat Riedewald inviel natuurlijk. Die twee doelpunten zal ik nooit vergeten.

Het feest na afloop vergeet ik ook nooit meer. Daar zat Riedewald dan, op de schouders van zijn teamgenoten. Aan alles zag je dat hij niet zo goed wist wat hem overkwam. Iedereen gek van vreugde, Riedewald werd er een beetje verlegen van. Dat was eigenlijk alleen maar mooi.

De alsmaar stijgende lijn kreeg ineens een knik. Is dat gek? Nee.

Het leek een mooi startpunt van een nog mooiere carrière. Alles stap voor stap, dat wel. Van invallinksback naar vaste centrale verdediger. Tot de blessure die hij vorig seizoen opliep. Daarna werd Riedewald ineens ingehaald door Nick Viergever. En toen hij zich op de positie van verdedigende middenvelder moest richten, denderde Lasse Schöne over hem heen.

De alsmaar stijgende lijn kreeg ineens een knik. Is dat gek? Nee. Maar toch was het voor Riedewald reden om eens om zich heen te kijken. Ook dat is niet zo gek, maar gelukkig greep Ajax in. Hij mag niet weg. Hopelijk komt bij Riedewald snel het besef dat hier heel veel vertrouwen uit spreekt. Hij is nog maar twintig, zijn tijd komt nog wel.

Als Riedewald dat inziet, komt het wel goed. Dan haalt hij vanzelf zijn concurrenten weer in. Het jongensboek is nog niet af, er kunnen nog heel wat hoofdstukken worden geschreven bij Ajax.

Wie weet begint het volgende hoofdstuk zondag wel... in Kerkrade, tegen Roda.