• Ajax Life Podcast #183 - Ruk in Riga

Na een wandeling van zo’n vijftig minuten arriveren we bij het stadion. De entourage is lekker. Een sintelbaan, vier gigantische lichtmasten en een moddervet scorebord. En we hebben een complete tribune voor onszelf. Mooie dingen.

Naast het uitvak wordt een ijshockeywedstrijd gespeeld. Een groep supporters staat zich eraan te vergapen voor het raam. Als er wordt gescoord, wordt er op de ramen geramd en gejuicht. De spelers op het ijs kijken er verbaasd van op. Ze hebben zowaar publiek.

Ik probeer koffie te halen. Dat hebben ze niet bij het kleine kraampje voor een van de ingangen. Wel een soort van halflauwe druivensap. Volgens de verkoper hartstikke lekker, maar ik bedank vriendelijk. 

Kenneth Taylor zegt vooraf dat hij en zijn collega’s het duel met FK RFS zien als een hele grote wedstrijd. Daar is negentig minuten lang precies niks van te zien. Het is alsof er wordt gespeeld met een stuiterbal. Ook zie je continu zand omhoog springen. Het veld is een drama. En Ajax is eveneens drama.

Ajax is ruk in Riga. Het uitvak kan het op zeker moment ook niet meer opbrengen om voluit te gaan. Van enige wisselwerking is geen sprake meer. Tam op alle fronten.

De goed ingepakte ballenjongens langs het veld bieden meer vermaak. Ze hebben weinig te doen. Dus wat doe je dan? Juist, lekker hooghouden op de sintelbaan, balletjes overspelen en trucjes doen. Ze hebben er duidelijk lol in.

En Ajax? Dat ploetert er ondertussen op los. Ajax is ruk in Riga. Het uitvak kan het op zeker moment ook niet meer opbrengen om voluit te gaan. Van enige wisselwerking is geen sprake meer. Tam op alle fronten. 

Tijdens de rust ga ik op jacht naar stadionvoer, maar ook dit valt niet mee. Als ik eenmaal aan de beurt ben, zijn de hotdogs op. De ‘megadogs’ van zeven euro zijn ook op. Lauwe patat is er nog wel. Ketchup hebben ze daarentegen ook niet meer.

Als ik terugkeer op de tribune, zie ik totale gelatenheid om me heen. Waar kijken we in hemelsnaam naar? Dan een moment van kortsluiting bij Kian Fitz-Jim. Zijn breedtebal wordt onderschept door een speler van RFS. Hij stoomt op, krijgt van Daniele Rugani alle vrijheid om een hoek uit te zoeken en passeert Remko Pasveer. Rugani schijnt nu nog steeds achteruit te lopen.

De Letse supporters snappen er zelf ook niks van, maar ze staan voor. In het uitvak zijn we niet eens echt verbaasd. Ajax repareert de schade niet en na het laatste fluitsignaal moeten de spelers richting het uitvak. Het wordt een totale walk of shame. 

Ajax repareert de schade niet en na het laatste fluitsignaal moeten de spelers richting het uitvak. Het wordt een totale walk of shame.

‘Voetballen, voetballen, voetballen’, ‘Wij willen Ajax zien en ‘Schaam je kapot’ krijgen de spelers naar hun hoofd geslingerd. Een aantal ervaren spelers klimt over de boarding en loopt verder naar de eigen aanhang. Shirts worden overhandigd. Dan klinkt plots het ‘We love you Ajax’ weer.

Ik denk alleen maar: ga gewoon naar binnen. Na zo’n zaadpot zou ik persoonlijk een shirt weer teruggooien, maar goed. Dat moet ieder voor zichzelf bepalen natuurlijk. 

Als toetje worden we nog dertig minuten vastgehouden in het stadion. Dat is wel vaker zo, maar het nut ervan ontgaat me dit keer volledig. Er is werkelijk geen enkele reden voor. We mogen wel allemaal tegelijk met de tegenstander aankomen, maar niet samen de poort uit.

Iedereen wil graag weg, dus gooi dat hek gewoon open. Er is niks aan de hand. Daar denken ze in Riga anders over, want als ik het stadion uitloop, passeer ik talloze Robocops. Mitrailleurs, bivakmutsen en handen op de wapenstok, ons goed in de gaten houdend. Om moe van te worden, maar je raakt eraan gewend.

Ik denk terug aan Farioli die na de klassieker als een volksmenner uit een bus hangt. “These guys give their lives for you!” 

Ja, maar in Riga even niet.

Aanbevolen

Kroegentocht, corteo en complete zaadpot in Riga