• Stem hier op jouw Ajacied van de Wedstrijd

Als de opstelling doorkomt, zitten we nog in de auto. Er zijn weinig verrassingen, al kan de basisplaats van Ahmetcan Kaplan niet op goedkeuring van alle inzittenden rekenen. “Die wordt gewoon in de etalage gezet. Ik vind het helemaal niks!”

Als Kaplan vervolgens een prima wedstrijd aflevert, wordt op bovenstaande opmerking niet meer teruggekomen, maar dat terzijde. Als we arriveren op de feestlocatie, stellen we ons netjes voor aan de andere gasten. We begeven ons ergens tussen Den Haag en Rotterdam, maar toch lijkt het alsof de mensen ons hier heus aardig vinden.

Met een redelijk Haagse tongval: “Jullie zijn die vrienden van René? Jullie gaan veel naar het buitenland met Ajax, hè? Ajax is totaal niet mijn club hoor, maar ik krijg al die verhalen wel mee van René. Mooi, doen jullie goed!”

De aftrap nadert. De glazen Hertog Jan op de bar dienen als handige standaard voor een van onze mobieltjes. Daarop is de aftrap van Willem II - Ajax te zien. Ondertussen is een variant op hoedje op, hoedje af begonnen. Hoe goed kennen we René en Carla eigenlijk?

De Ajaxvragen over René hebben we in elk geval allemaal goed. Makkie! Met een schuin oog zien we hoe de arbitrage er voor rust alles aan doet niet voor KNJB te worden uitgemaakt. Ajax is sterker, maar Willem II scoort. Bij mij zorgt het niet meteen voor een zenuwinzinking, maar een ‘het zal toch niet’ schiet wel door mijn kop.

Gespannen kijken we op het kleine schermpje hoe ze in het Zeisterbos op grotere schermen kijken.

Ik verdeel wedstrijden vaak in blokken. “Zoals Ajax speelt, komt het na rust vast goed,” stel ik mijn maatjes gerust. Wel vind ik dat de gelijkmaker dan voor het uur spelen moet vallen. Dat gebeurt vervolgens niet, dus schiet ik alsnog keihard in de stress. En met mij de rest van de groep. Gezeik!

Om me heen krijgt Brian Brobbey het ervan langs en Mika Godts ook. Bertrand Traoré is eveneens de kop-van-jut. “Dit wordt helemaal niks. Ongelooflijk.” Dan wisselt Francesco Farioli. Het zorgt voor dikke verontwaardiging naast me.

“Klaassen eruit? Wat doet-ie nou? Je haalt nóóit Davy eruit in zo’n wedstrijd. Pffff… Brengt-ie lichtgewicht Fitz-Jim…”

Dezelfde persoon, drie minuten later: “LEKKER FRITZIEEE!!! Zo, hij valt goed in, hoor! Haha! Goed zeg!”

Sowieso zorgen alle invallers voor opluchting. Het passje van Wout Weghorst op Steven Berghuis scheurt de defensie van Willem II open en die dekselse Oliver Edvardsen staat weer eens op de juiste plek. Zeven Ajacieden turend op één klein mobieltje op de bar gaan uit hun dak. Oerkreten volgen. De rest van de bezoekers kijkt een tikje meewarig onze kant uit.

Als Weghorst de 1-2 op aangeven van ‘lichtgewicht’ Fitz-Jim binnen prikt, vliegen we elkaar in de armen. We doen graag mee aan hoedje op, hoedje af, maar weten ook hoe belangrijk deze treffer is. Gelukkig weet de gastheer dat zelf ook, want hij spiekt regelmatig met ons mee. Zijn Carla weet niet beter.

We doen graag mee aan hoedje op, hoedje af, maar weten ook hoe belangrijk deze treffer is.

De invallers doen het voor Ajax. Dat zorgt voor een bijzonder record. Nooit eerder in de eredivisie wisten invallers van één club zo vaak doel te treffen in een seizoen. Liefst 21 van de 62 eredivisiedoelpunten bij Ajax zijn gemaakt door invallers. De kracht van het collectief, noemt Farioli het.

Vlak voor tijd is er nog een VAR-moment. Fitz-Jim is erbij betrokken. Krijgt Ajax nog een pingel tegen? Om me heen voel ik toch weer die spanning. De vertraagde beelden van het moment schieten voorbij. Het vraagt veel van ons.

“Dit wordt een pingel. Zeker weten. Daar kun je op wachten… G#dverd@mme!”

“Nee, man. Dit is toch nooit een strafschop? Ze lopen tegen elkaar aan!”

“Man, man, man… Het duurt veel te lang bij de VAR. Dan weet je het wel…”

“Wij hadden er drie moeten krijgen, dus streep deze maar gauw weg!”

Gespannen kijken we op het kleine schermpje hoe ze in het Zeisterbos op grotere schermen kijken. Scheidsrechter Marc Nagtegaal houdt een vinger bij zijn oortje, met de ander houdt hij spelers op afstand. Dan het oordeel: geen pingel… Sjezus!!!

Het eindsignaal horen we door de muziek van Barbara Streisand in de kroeg niet, maar als we Ajaxspelers zien juichen, weten we dat het erop zit. Weer een stap dichterbij de landstitel. Nooit, maar dan ook nooit gedacht. Vrolijk bestellen we nieuwe Hertog Jannen.

Hup, Ajax. En hup, René en Carla!

Aanbevolen

Uitvak en Chucky zien Ajax weer dichterbij schaal komen