• Ajax Life Podcast #195 - Mooie Ajaxverhalen over Leo

Beenhakker zelf was in 1980 al kampioen geworden met onze club. Tien jaar later herhaalde hij dat kunstje in Gelderland. Met de trein gingen we naar Nijmegen. Lopend langs de huizen richting het stadion, was het zo heet, dat bewoners ons water aanboden en met de tuinslang voor verkoeling zorgden. Aangekomen in de oude Goffert – met wielerbaan – eindigde de wedstrijd een salonremise (1-1). Maar wat maakte het uit. Ajax was kampioen! 

Na het laatste fluitsignaal, was de veldbestorming voor deze toen nog jongeman zeer indrukwekkend. Natuurlijk mocht het niet. Mijn hart klopte dan ook in mijn keel, toen we voor het eerst het veld oprenden. Met honderden tegelijk verplaatsten we ons via de wielerbaan naar beneden. Daar betraden we het veld om feest te vieren.

Ik ben nooit snel geweest met rennen, maar nu stond ik als een van de eersten naast de stoelen van de Ajaxdug-out. Beenhakker, die flink rookte, had daar wat peuken laten liggen. Hoewel ze, zo bedacht ik me later, ook van Bobby Haarms kunnen zijn geweest. In mijn jeugdigheid pakte ik – die nog nooit heeft gerookt – er een op. Deze peuk heb ik jarenlang als aandenken bewaard. 

De peuk van Beenhakker heb ik jarenlang als aandenken bewaard.

Helaas vertrok de trainer vroeg in het seizoen 1991/1992 plotsklaps naar Real Madrid, maar Louis van Gaal kwam als zijn opvolger. De rest is geschiedenis, want de opvolger van Don Leo won veel. Ook de, zoals hij hem noemde, de ‘cup met de grote oren’.

Natuurlijk staan de beelden van de tribune afdalende en in de dug-out plaatsnemende Johan Cruijff in 1980 eveneens op mijn netvlies. Net als de successen die hij bij het grote Real Madrid boekte en het mislukte WK van 1990 als bondscoach. En ja, ook zijn kampioenschap met onze aartsrivaal, Feyenoord. 

Ondanks al het voorgaande, blijft Beenhakker de man die mij mijn eerste bewuste kampioenschap schonk. Soms komt er blijkbaar ook iets goeds uit Rotterdam.

Rust zacht, Leo.

Aanbevolen

In memoriam: Leo Beenhakker