• Ajax Life Podcast #164 - Doorpakken in Deventer!

April 1985. Eindstand 0-2. Ga naar YouTube en je ziet doelman Hans Galjé uittrappen. Klassieke dropkick, recht naar voren. Twee keer stuitert de bal en dan schiet de linkerspits ‘m genadeloos hard en diagonaal in de bovenhoek. Een dropkick, maar dan eentje uit duizenden. Het mooiste van alles: door de terugslag, als bij een geweerschot, valt De Wit pardoes achterover. Hij kan er zelf hard om lachen, juichend als een blij kind.

De duizelingwekkende snelheid van toen contrasteert hevig met de trage werkelijkheid van vandaag. De Wit, net 61, leidt een leven in slow-motion sinds hij in 1986 tijdens de zomervakantie werd getroffen door een hersenbloeding. Een bloeiende carrière in de knop gebroken. Terugkeren lukte niet meer. Hij kreeg er zelfs nog een paar tikken overheen. Hij moest opnieuw leren fietsen op een driewieler.

Voor spelers zoals hij gebruikte je verkleinwoorden. Vraag het maar aan Ajaxsupporters die in de jaren tachtig op de tribune stonden. Niemand zei Rob. Het was Robbie. In de traditie van Pietje Keizer, Sjakie Swart, Robbie Witschge en Johnny van ‘t Schip. Publiekslievelingen pur sang. Buitenspelers ook. Iedereen noemde De Wit een ouderwetse straatvoetballer. De meeste trainers lieten hem zijn eigenzinnige zelf zijn. Dat leidde tot dribbels en doelpunten waar de intuïtie vanaf droop.

Wat hij ooit zei over die kanonskogel, is ook typisch De Wit. ‘Lichamelijk gezien kon het helemaal niet wat ik daar deed.’

De media spraken van het slangenmens uit Nieuwegein, het nieuwe troetelkind in De Meer en een Utrechts jochie dat Jesper Olsen en Simon Tahamata deed vergeten. Met zijn jongensachtige branie en hang naar het onverwachte, paste hij uitstekend in Amsterdam.

Uitschieter was de thuiswedstrijd tegen Sparta, waarin Ajax met 9-0 won en alle doelpunten van Utrechtse makelij waren. Marco van Basten maakte er zes, Gerald Vanenburg twee. De score was geopend door De Wit. Op weg naar het doel speelde hij de Spartaanse back Danny Blind door de benen. “Flegmatiek en geniaal,” zei Vanenburg over zijn vriend.

Net als Appie Nouri was hij een speelvogel met tegenwind. Door het onheil van een voetstuk getrokken. Ik bezocht De Wit een paar keer in zijn appartement, vol relikwieën uit zijn bloeiperiode. Nadat ik een hoofdstuk aan hem had gewijd in een boek over tragedies, zaten we samen in de talkshow M. Eerder waren we te gast bij het tv-programma FC Godenzonen van AT5.

Telkens was ik diep onder de indruk van zijn humor en relativeringsvermogen. “Ik heb geluk dat mijn geest helder is gebleven,” zei hij bijvoorbeeld. “Als mensen over vroeger beginnen, kan ik meepraten. En als ik zou moeten kiezen – een slechte motoriek met een goed hoofd of een goede motoriek met een slecht hoofd – kies ik toch voor het eerste.”

Ik weet nog dat hij vertelde over de dag dat hij zijn rijbewijs nog had en werd aangehouden door de politie, terwijl hij naar zijn auto strompelde. “Ze dachten dat ik te diep in het glaasje had gekeken. Ach, die man deed ook zijn werk.” De eerste die zijn nieuwe status accepteerde, was de oud-international zelf.

De Ajax Life Podcast, mijn tweede editie, was een goed moment om weer even contact te zoeken met de legendarische pingelaar. Het gaat ‘redelijk goed’ met hem. Samen met zijn vrouw Angelique geniet hij van wat het leven nog te bieden heeft. Hij is opa. Dat de herinnering aan zijn doelpunten ook na 39 jaar nog steeds niet vervaagd is, deed hem goed.

Wat hij ooit tegen me zei over die kanonskogel in De Adelaarshorst, is ook typisch De Wit. “Later heb ik het nog eens geprobeerd op de training, maar het lukte niet. Lichamelijk gezien kon het helemaal niet wat ik daar deed.”

Aanbevolen

Stop de tijd: verbannen Sibon voor even Ajaxheld in Zwolle