• Ajax Life Podcast #170 - Klassieker als krachtvoer

Bijna een jaar geleden besloot ik als cadeau voor mijn vriendin een arrangement bij een dinnershow te boeken. Uiteraard wil ik nooit dat dit soort uitjes botsen met de wedstrijden van mijn geliefde Ajax, dus trok ik mijn agenda tevoorschijn en koos ik voor een veilige datum zonder Europees voetbal of verplichtingen in het KNVB-bekertoernooi.

Totdat begin september vanwege politiestakingen een streep door de klassieker werd gezet. Je kunt je voorstellen dat er flink wat vloekwoorden mijn mond verlieten toen de inhaaldatum van de mooiste wedstrijd van het jaar werd vastgesteld. Als een gentleman – en omdat we toch niet naar De Kuip mogen – besloot ik het uitje met mijn vriendin door te laten gaan. 

De plaats van handeling: Rotterdam. Een stad waar ik zelden kom, maar nu dus wel een keertje. En dus zette ik rond vier uur 's middags koers naar de havenstad. Een rit die maar liefst 2,5 uur duurde. Volop in de spits, hoorde ik op de radio dat Wout Weghorst bij Ajax in de spits zou staan. Verrassend, maar ook nieuwsgierig makend.

Ondanks dat mijn vertrouwen vooraf niet groot was, nam de wedstrijdspanning iedere kilometer dat ik dichterbij Rotterdam kwam toe. Hoe lekker zou het zijn om nu gewoon met de volle buit huiswaarts te keren? Heel wat frustratie over het fileleed rijker, kwam de eindbestemming in zicht.

Door al het oponthoud stond de klassieker al op het punt van beginnen toen ik samen met mijn vriendin Rotterdam binnen reed. Tot mijn verbazing bleek het theater waar we moesten zijn op een steenworp afstand van De Kuip te liggen. En dus doemden de stadionlichten voor ons op.

Op het moment dat we voor De Kuip langsreden, vertelden de verslaggevers bij NOS Langs de Lijn dat Taylor de openingsgoal binnenschoot.

Mijn wedstrijdspanning schoot meteen naar standje maximaal. Geloof het of niet: op het moment dat we voor De Kuip langsreden, vertelden de verslaggevers bij NOS Langs de Lijn dat Kenneth Taylor de openingsgoal binnenschoot. Ik keek naar rechts en zag het stadion liggen. Ik visualiseerde hoe Taylor op enkele honderden meters afstand uitbundig van vreugde voor de tribunes langs rende.

Met gebalde vuist keek ik naar mijn vriendin. “Draai je raampje eens open,” glimlachte ik. Zelden voelde doodse stilte zo fijn. Na die pijnlijke 6-0-nederlaag van afgelopen seizoen konden we deze opsteker zo onwijs goed gebruiken, al was er nog bijna een hele wedstrijd te spelen.

Nog in de rij om binnen te komen bij onze dinnershow, pliepte mijn mobiele telefoon: 0-2 door Jorrel Hato. Een geboren Rotterdammer nota bene. Lekker, hoor. Het geloof in een goed resultaat nam met de minuut toe. We genoten ondertussen van een hapje en een drankje. De trillende telefoon in mijn broekzak maakte me zenuwachtig, maar in de verschillende appgroepen waren Ajaxvrienden vooral blij met het gedisciplineerde spel van de ploeg van Francesco Farioli.

Toen het laatste fluitsignaal klonk, kon ik pas echt meer ontspannen. Luttele minuten later werd op het podium The winner takes it all ingestart. Alsof het zo moest zijn. Voldaan vertrokken we laat op de avond terug naar Amsterdam. Ik wierp een laatste blik op De Kuip, waar Ajax volgens verschillende media was herrezen. 

Thuis bekeek ik direct de samenvatting, interviews en beelden van het onthaal van de selectie bij De Toekomst. Ik monteerde alvast wat audio voor onze podcast en zocht uiteindelijk rond twee uur ’s nachts mijn bed op. 

Al met al was het zo wel een hele bijzondere klassieker. Eentje die ik noodgedwongen moest missen, maar uiteindelijk in het hol van de leeuw toch een soort van beleefde. Eenmaal in bed bleef het deuntje van de dinnershow door mijn hoofd spoken: The winner takes it all.    

Aanbevolen

Weghorst over onthaal spelersbus: ‘Voor mij is dit goud waard’