• Ajax Life Podcast #144 - Afgeschminkt op Villa Park. En nu?

Waarom hij blij is? Hij woont pal naast het stadion. Maar echt op nog geen honderd meter. Wij zijn z’n laatste klanten, dus als hij ons heeft afgezet, gaat hij lekker chillen op zijn bankstel. “Als Aston Villa scoort, dan trillen de schilderijtjes hier aan de muur,” vertelt hij lachend.

Villa Park doemt ondertussen op tussen de arbeidershuisjes. Het is een fraai aanzicht, zoals we dat eerder zagen in Liverpool. De smalle typisch Britse straatjes met gemetselde woninkjes, met erachter het grote onderkomen van Aston Villa. De tribunes torenen boven alles uit.

Voor zijn huis kan Anwar – die ervan overtuigd was dat Ajax uit Spanje kwam – nog parkeren. Een bordje met ‘gereserveerd’ staat op het parkeervak voor zijn deur. “Bel gerust aan na de wedstrijd en dan breng ik jullie terug naar de stad. De prijs is dan wel twintig pond,” zo hoopt Anwar op nog wat fijne inkomsten.

We lopen meteen door richting ingang P, waar we het uitvak kunnen betreden. De controle gaat allemaal vlotjes en vriendelijk. Na het scannen van het kaartje, drukken we de gietijzeren tourniquet opzij. Met een harde ‘KLUNK’ zijn we binnen. Binnen klinkt Black Sabbath hard door de speakers van het stadion.

Voor zijn huis kan Anwar – die ervan overtuigd was dat Ajax uit Spanje kwam – nog parkeren.

Terwijl het uitvak volloopt, komt er om de paar minuten een lucht van rotte eieren onze neus binnen. Er loopt een notoire schetenlater rond. Dat was in Bodø ook al zo. “Kan diegene dat niet even in de kleedkamer van Aston Villa doen?” vraagt een Ajacied een rij voor ons. Hij knijpt zijn neus stevig dicht, terwijl miezerregen inmiddels door het stadion waait.

Dan melden de spelers zich voor de warming-up. De stadionomroepmevrouw waarschuwt voor ballen die de tribunes op kunnen worden geschoten. Ze heeft haar zin nog niet uitgesproken of Brian Brobbey peert een bal de North Stand op. Via een muur komt de bal met hoge snelheid bij een Aston Villafan in de nek. Koffie over z’n jas, alles.

Op sociale media schiet een bericht voorbij op het officiële account van Aston Villa. Unai Emery roept supporters op alles te geven tegen Ajax. Ze zijn – zo zegt hij – harder nodig dan ooit. Om de thuisfans te enthousiasmeren, is een heuse lichtshow met mobieltjes georganiseerd, terwijl siervuurwerk ontploft boven het stadion. Naast het veld staan grote vuurspuwende bakken.

In het uitvak laten de Ajacieden zich meteen gelden. Vanaf de start gaat het heerlijk hard. Rond de aftrap zien we veel vlagvertoon. En een grote rookpluim. We wijzen de notoire schetenlater maar even aan als dader. We zien Ajax gedreven starten, maar na de 1-0 gaat binnen de lijnen zo’n beetje alles fout wat er fout kan gaan.

Op de tribune daarentegen niet. Ajax is daar ontegenzeggelijk de baas. De supporters van Aston Villa doen niet echt wat Emery van ze heeft gevraagd. Soms gaat het hard op The Holte End, maar toch vooral na een treffer. Als de buit binnen is, zeg maar. Pas dan trillen de schilderijtjes bij onze nieuwe vriend Anwar aan de muur.

Sosa wordt door een man achter ons steevast ‘kutje Sosa’ genoemd.

Als het uitvak plagerig duidelijk maakt dat het Aston Villapubliek wel erg stil is, reageren de Engelsen met een liedje. De Ajacieden counteren joelend met een cynisch applausje. Op het veld gaat het ondertussen compleet mis. In werkelijk elk opzicht. De ene na de andere Ajaxverdediger valt geblesseerd uit, Sivert Mannsverk leidt een tegentreffer in en pakt rood, terwijl ook Borna Sosa – door een man achter ons steevast ‘kutje Sosa’ genoemd – opzichtig blundert richting de 4-0.

Ajax wint de avond op de tribune, maar beleeft op het veld een rampavond. Als het laatste fluitsignaal klinkt, weten we dat de laatste Europese awayday van dramaseizoen 2023/2024 is afgelopen. De stadionpoorten gaan meteen open. We worden niet opgehouden. Dat is fijn.

Via een lange rij strategisch geparkeerde politiebusjes worden we weggehouden bij Aston Villasupporters. De agenten zijn vriendelijk. De bedoeling is dat we in een stoet uitkomen bij treinstation Witton. Daar stroopt het flink op. Na lang wachten, kunnen we het perron op. In de trein zitten we alsnog tussen de Engelse fans. Dat blijkt ook geen enkel punt.

We denken nog even terug aan Uberbestuurder Anwar. Hij ligt vast al op één oor. We gokken dat z’n schilderijtjes nog keurig aan de muur hangen.

Aanbevolen

Ajacieden verliezen op het veld, niet op de tribune