• Ajax Life Podcast #140 - Waar hebben we naar zitten kijken?

Door mijn werkzaamheden voor Ajax Life had ik dit seizoen nog niet op mijn eigen plekkie gezeten tijdens een Europees duel van onze club. Dat ik tegen FK Bodø/Glimt weer eens aan de beurt was om lekker in mijn wit-rood-witte kloffie naar het stadion te gaan, was dan ook verfrissend. De echte supportersbeleving is immers toch anders dan vanaf de perstribune.

Het is altijd fijn de bekende gezichten op het vak te zien. Praatje hier, praatje daar. Beetje ouwehoeren en klagen over de belabberde wedstrijd tegen sc Heerenveen. En natuurlijk de entourage weer even in je opnemen. De Johan Cruijff Arena was immers voor het eerst gestoken in de kleuren van de Conference League.

Ajax is afgedaald naar het derde Europese clubtoernooi, maar buiten die uitingen om merkte je daar niet zo gek veel van. De stemming zat er vooraf best lekker in. “Ik voel dat het weer eens een magisch avondje gaat worden,” merkte mijn bovenbuurjongen op, nog niet wetend wat er zou komen.

De vlaggetjes zwierden als vanouds, het enorme spandoek op Zuid was serieus tof en ook het doekje van Penoze Hugo konden we wel waarderen. “Oké dan, honderd!” werd er al grappend geroepen. Eigenlijk waren alle ingrediënten aanwezig voor een onvervalst Europees avondje. Alleen het allerbelangrijkste ontbrak: de spelers toonden niet dezelfde passie binnen de lijnen als de supporters daarbuiten.

Het spel was werkelijk waar tenenkrommend. “Wat is het weer slecht, hè?” is inmiddels de meest gehoorde uitspraak in de Johan Cruijff Arena. Telkens denken we dat de ondergrens is bereikt, om vervolgens toch te constateren dat het nóg beroerder kan. Er werd dan ook flink gemopperd op de tribunes, waar de spelers bij de rust zelfs een bescheiden fluitconcert ten deel viel.

De ontlading na de treffers van Ajax zorgde bij mij voor een bevreemdend gevoel. Een soort innerlijke tweestrijd.

Tegelijkertijd voelt ook dat weer heel vertrouwd. Het hoort allemaal bij de beleving rondom Ajax. De goede tijden gaan we er des te meer door waarderen, al zijn we het er allemaal over eens dat de gifbeker nu wel eens leeg mag zijn. Enige verlichting kwam er door de twee late treffers in blessuretijd. Branco van den Boomen maakte de tussenstand iets dragelijker, terwijl Steven Berghuis ervoor zorgde dat we in Noorwegen nog alles hebben om voor te spelen.

De ontlading na die treffers zorgde bij mij echter voor een bevreemdend gevoel. Wat was het heerlijk de Johan Cruijff Arena weer eens te horen ontploffen. De factor opluchting speelde daarin natuurlijk een grote rol. Wat was dit lang geleden. Ook ik balde mijn vuisten, want een tripje naar de poolcirkel is toch leuker als de strijd nog volledig openligt.

Tegelijkertijd was de euforie zo groot, dat het bijna leek alsof Borussia Dortmund zojuist met 4-0 van de mat was getikt. De lat ligt in dat opzicht inmiddels wel heel laag. Het voelde voor mij ook wat ongepast, aangezien het vertoonde spel meer aanleiding gaf met de staart tussen de benen af te druipen.

Ik daalde de trappen dan ook af in een soort innerlijke tweestrijd. Tegen NEC en in Noorwegen ben ik komende week uiteraard weer van de partij. Dan zit ik weer met mijn laptop tussen de collega’s van de media. Stiekem hoop ik – dit seizoen veelal tegen beter weten in – dat Ajax ons dan weer eens laat jubelen vanwege een succesvol resultaat gekoppeld aan fraai spel.

Reken maar dat ik dan ook op de perstribune even mijn vuisten bal.

Aanbevolen

Breed scala aan emoties bij debuut Ajax in Conference League