Natuurlijk is Tahamata klein van stuk, maar in al zijn doen en laten dwingt hij respect af. Ik kreeg dat respect al toen ik beelden van zijn actieve carrière als speler bij Ajax terugkeek, want ik ben te jong om hem live te hebben zien spelen. Kappen, draaien, scoren… Het was wat Tahamata van nature in zich had.

Toen ik hem voor het eerst ontmoette, was het ook zijn manier van praten, de liefde voor de bal en vooral de passie voor het ontwikkelen van jeugdspelers, waardoor ik ademloos naar hem kon luisteren. Prachtig vond ik het als ik hem individueel met jeugdspelers bezig zag. Het ging altijd om de pupillen, nooit om hem.

Altijd als ik op De Toekomst kwam, was hij op een of andere manier daar. In de kantine een gezonde hap met soms een glaasje wijn aan het einde van weer een intensieve trainingsdag. “Weet je wat het is, Fabian? Die jongetjes moeten gewoon naar mij luisteren. Ze hebben zoveel talent, maar soms zijn ze gewoon eigenwijs,” zei hij eens.

En zo is het. Luisteren naar meneer Simon gaf je altijd nieuwe inzichten. Op voetbalgebied had hij ook altijd gelijk, net als iemand anders.

Juist door zijn ervaringen binnen de club was hij bij uitstek een man die goed met de jongste jeugd kon omgaan.

Naast zijn liefde voor de club, was er natuurlijk de Molukse achtergrond en al het verdriet wat dat met zich meebracht. En toch zag ik altijd een twinkeling in zijn ogen als hij met passie over zijn achtergrond sprak, waarbij het ook vaak snel weer over voetbal ging.

Tahamata doorliep zelf in de jaren zeventig een groot gedeelte van de Ajaxjeugdopleiding, om vervolgens in 1976 – mijn geboortejaar – te debuteren. Vier jaar lang speelde hij in Ajax 1. Hij pakte drie landstitels en speelde drie KNVB-bekerfinales, waarvan hij er één won.

Juist door zijn ervaringen binnen de club was hij bij uitstek een man die goed met de jongste jeugd kon omgaan. In de twee periodes dat hij verbonden was aan de Ajaxjeugdopleiding, zag hij veel talent voorbijtrekken.

Kenmerkend is natuurlijk het beeld waarbij Bobby Haarms met zijn hand de kin van zijn latere vriend en toen pupil omhoogduwt na een wedstrijd, want een Ajacied gaat altijd met de kin omhoog van het veld. Met diezelfde kin omhoog mag meneer Simon nu De Toekomst verlaten en moet de jongste jeugd het zonder hem doen. Hopelijk komt er voor de Ajaxjeugd snel een nieuw type Tahamata.

Meneer Simon, bedankt voor alles!

Aanbevolen

Natte ogen Tahamata bij emotioneel afscheid Ajax