Ver voordat Lionel Messi De Vlo heette, kreeg Olsen die bijnaam al. Ver voordat profvoetballers begonnen over ‘die kleine’ wanneer ze hun kinderen bedoelden, werd Olsen zo genoemd door zijn medespelers. Dat kwam voort uit vertedering voor het olijke Deense pingelmannetje. Maar ze voegden er allemaal gelijk aan toe dat Olsen voor de duvel niet bang was.

En zo voetbalde hij ook. Frivool slalommend langs houwdegens en bottenkrakers. Het was een VAR-loze tijd (1981-1984), waarin er nog naar hartenlust kon worden geschopt. Iconisch voorbeeld: in De Kuip begon hij aan een duizelingwekkende solo, achtervolgd door een destructiebedrijf van vier man. Olsen ontweek iedereen, omspeelde doelman Joop Hiele en scoorde. Huppelend van plezier zocht hij het uitvak op.  

Bij zijn komst in 1981 was ik elf, hij net twintig. Scrollend door de beeldbank van Ajax, valt het me op hoe klein hij eigenlijk was. Als je niet beter weet, zou je denken dat de pupil van de week mocht meespelen in de grotemensenwereld. Het shirt hing over zijn broek, die je nog amper zag.

Maar hij was alles waar Ajax voor stond: pure techniek en gezonde branie. De nummer zeven werd onderdeel van een van de beste elftallen die de club ooit heeft voortgebracht. De ervaring van Piet Schrijvers, Søren Lerby, Cruijff en Wim Jansen vermengd met de degelijkheid van Peter Boeve en Dick Schoenaker en de jeugdige onbevangenheid van Frank Rijkaard, Gerald Vanenburg, Wim Kieft, Olsen en later Van Basten. In het seizoen 1981/1982 maakten ze 117 doelpunten, daarna 106. 

Vrijwel altijd valt zijn naam in relatie tot de beroemde penalty in tweeën met Cruijff, maar Olsen was zoveel meer.

Mijn vader en ik gingen elke zomer naar de sportzaak van Ton Pronk op het Christiaan Huygensplein om nieuwe voetbalschoenen te kopen. Ik hunkerde naar de Hummels van Olsen, maar daar dachten zij anders over. Pronk hield van degelijkheid. Voor mijn vader waren adviezen van een voormalige Ajacied bindend, dus werden het weer zwarte Adidasjes met witte strepen.

Die teleurstelling verdween pas nadat Olsen in 1984 door Manchester United werd gecontracteerd. Toen zagen we nauwelijks beelden uit buitenlandse competities, waardoor het voelde als een definitief afscheid en je je noodgedwongen richtte op een nieuwe lichting.  

Olsen speelde 109 officiële wedstrijden voor Ajax. Hij scoorde 29 keer. Vrijwel altijd valt zijn naam in relatie tot de beroemde penalty in tweeën met Cruijff, maar Olsen was zoveel meer. Hij voetbalde met een lach op zijn gezicht. Hij bracht volksvermaak met zijn dribbels, assists en enkele waanzinnige goals.

Behalve een van de mooiste Ajaxgoals ooit in een klassieker gemaakt, denk ik aan twee rake volleys in één helft tegen PEC Zwolle, de solo in Glasgow tegen Celtic en zijn hoofdrol in de thuiswedstrijd tegen Feyenoord op 18 september 1983. Op die gedenkwaardige herfstdag (8-2) kwam de regen met bakken uit de lucht en wisten doorweekte supporters in de Olympisch Stadion niet wat ze meemaakten. 

Onder aanvoering van Olsen, die de aanvoerdersband droeg, en Van Basten, werd het Feyenoord van Cruijff gevierendeeld. De spits maakte er drie, de linksbuiten twee. “Hij is de grote-man,” zei NOS-verslaggever Theo Reitsma op zangerige toon na een brutaal stiftje (de 7-2) van ‘die kleine’. Met mijn twee trouwe jeugdvrienden mijmer ik nog geregeld over deze wedstrijd. Frappant genoeg vervaagt die herinnering nooit. Het commentaar kunnen we dromen. En we delen de opperste bewondering voor de eerste vlo in het voetbal. 

Sinds Jesper Olsen is zeven mijn geluksgetal. 

Deze ode is onderdeel van onze iconenverkiezing, waarin we op zoek gaan naar de 125 meest iconische Ajaxvoetballers uit de roemrijke geschiedenis. Heb jij al gestemd?

Aanbevolen

Wie zijn jouw Ajaxiconen? Stem nu!