• Ajax Life Podcast #122 - Steijn out, wie nu?

De Brit, succesvol spitsend voor Ajax in het seizoen 1978/1979, zoekt een parkeerplek. Omdat hij kort voor Brighton & Hove Albion speelde, interviewen collega Jordy en ik hem straks vanwege het Europese tweeluik in de Europa League. Ons tripje zit zó volgepropt, dat we Clarke moesten vragen naar ons te komen. Ietwat ongemakkelijk, maar geen probleem. Hij was vereerd met de interesse en had daar wel een autorit van een paar uur voor over.

Terwijl Jordy op zoek gaat naar het beste film- en interviewtafeltje in het ons aanbevolen visrestaurant English’ of Brighton, vorm ik een kleine wandeling verderop bij hotel Royal Brighton Waterfront een bescheiden welkomstcomité voor Clarke. In zijn enige seizoen in het Ajaxshirt maakte hij 38 doelpunten en groeide hij vanzelfsprekend uit tot publiekslieveling.

In aanloop naar ons interview appte Clarke me een foto van een door hem gedragen en ingelijst shirt van het trieste, later veelbesproken, afscheidsduel van Johan Cruijff tegen Bayern München in 1978. Je weet wel, die 0-8.

Clarke viel dat duel in voor… Cruijff. Een omlijsting van een meter bij een meter, al jaren een vertrouwde eenheid met de muur bij hem thuis. ‘Die moet je meenemen!’, appte ik op gebiedende toon terug. Hij zou erover nadenken. Daarna bleef het stil. Zou hij zijn meest kostbare Ajaxbezit vandaag bij zich hebben?

De arriverende Clarke grijnst als hij de niet te missen zware wietgeur ruikt. Het doet hem terugdenken aan De Meer.

Hoewel het fraaie vooraanzicht van het hotel naadloos opgaat in de grandeur van de boulevard van Brighton, blijkt het dagelijks leven aan de achterzijde rauwer. Onfrisse figuren, argwanend loerend, lopen nerveus heen en weer. Naast de ingang van de parkeergarage wordt in een donker, overdekt hoekje gehandeld en gebruikt. De arriverende Clarke grijnst als hij de niet te missen zware wietgeur ruikt. Het doet hem terugdenken aan De Meer.

Terwijl mevrouw Clarke na een korte kennismaking winkelcentrum The Lanes induikt, lopen we naar het restaurant. Mét het ingelijste shirt! Ik probeer het heilige stukje Ajaxhistorie te beschermen tegen de regen. Clarke maakt zich minder druk. Het shirt is zo stevig ingelijst dat het frame de wandeling van hooguit tien minuten wel kan hebben, zegt hij.

Eenmaal in het restaurant is het eerst tijd voor een lunch. We leggen uit wat daarna de bedoeling is. Ruim twee uur later heerst tevredenheid over het eindresultaat. Alles staat op camera, de buikjes zijn gevuld en de voetbalgekke Italiaanse restauranteigenaar staat trots met het hele gezelschap op de foto. En Clarke, nog wat emotioneel na het interview, benadrukt opnieuw wat de aandacht uit Amsterdam met hem doet.

Teruglopend richting parkeergarage, draag ik de zware omlijsting van het Ajaxrelikwie met grote zorg. Clarke tilt een Marks & Spencertasje met andere shirtjes en belt met zijn andere hand vrouwlief om te vragen of het een duur dagje shoppen in Brighton is geworden.

Het Cruijffshirt trekt bekijks. En niet zo’n beetje ook. Ik voel me daardoor eveneens behoorlijk bekeken. ‘De magie van het Ajaxshirt,’ lacht hij. Clarke zelf wordt niet herkend.

De zon straalt inmiddels boven Brighton en legt een fijne warmte over de grauwe, natte tegels in de winkelstraat. Het valt me op dat veel Engelsen vanuit de restaurantjes opkijken van hun bord als we passeren. Het Cruijffshirt trekt bekijks. En niet zo’n beetje ook. Ik voel me daardoor eveneens behoorlijk bekeken. “De magie van het Ajaxshirt,” lacht hij. Clarke zelf wordt niet herkend.

Ik voel me niet alleen bekeken, maar ook trots. Ik sluit niet uit dat ik die trots opzichtig toon aan al die Engelse blikken. Met het zonnetje erbij bezorgt deze wandeling me een enigszins euforisch gevoel. Ik kan je verzekeren: héél aangenaam als je eigen club anno 2023 ver is afgedreven van enig sportief succes.

Eenmaal bij de parkeergarage blijkt letterlijk hoe kostbaar Clarkes relikwie is. Vijfduizend pond is er al eens op geboden, vertelt hij. Zijn vrouw voegt daaraan toe dat ze twee keer per week wordt benaderd door verzamelaars.

Namens Ajax’ erfgoedcommissie breng ik – zoals beloofd – de boodschap over dat Ajax het shirt graag aan de eigen historische collectie zou toevoegen. Dat gaat voorlopig niet gebeuren, hoor ik. Het shirt blijft in de familie en gaat naar dochterlief. Mocht zij ooit overwegen het shirt weg te doen, dan belt ze eerst met Ajax, zo spreken we af bij het afscheid nemen.

De wandeling met Clarke vergeet ik niet snel. Allereerst door de uitwerking van het Ajaxshirt op die Engelsen. Voor mij stilde het moment dit seizoen even de Ajaxpijn. Het allermooist: voor Clarke symboliseert het Cruijffshirt het mooiste seizoen uit zijn loopbaan, zo weet ik sinds vandaag.