Zie ze staan. Twee geweldige Ajacieden. Chivu zwaait nog even naar de F-side aan de zuidkant van het stadion. Assistent-trainer John van ’t Schip wacht op het seintje dat hij mag gaan speechen. Hét moment voor fotograaf Ron Richel om af te drukken.

In de ene hand heeft de huidige interim-coach een microfoon. Nog veel belangrijker: in zijn andere hand een zwaarwichtig beeldje. Dat is de prijs voor de Ajacied van het Jaar. Ajax heeft net met 5-1 gewonnen van AZ en de derde plek veiliggesteld, toen nog goed voor de voorronde van de Champions League. 

Voor Van ’t Schip is zondag 27 mei 2001 sowieso een beladen dag. Hij overhandigt de jonge Roemeen na een zwaar en vermoeiend seizoen de Rinus Michels Trofee. Zelf neemt hij die dag afscheid van de (slechts!) 37.000 supporters in de toenmalig Amsterdam Arena.

Hij wordt na de zomer hoofdtrainer van FC Twente. Een uitdagende klus. Maar eerst deze feestelijkheden, gevolgd door een fijn etentje in de Reguliersdwarsstraat, bij het Italiaanse restaurant D’Antica.

Chivu, één jaar eerder werd hij geroemd als Talent van het Jaar. De jongeling is nu volgens supporters de beste Ajacied. Maar vergis je niet: het is een jongen van twintig, met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en grote kracht.

In 1999 ziet directeur spelersbeleid Danny Blind het talent dat schuil gaat achter de wat nonchalant ogende centrale verdediger. Hij trapt bijna uit de losse pols, als dat al kan. In de lucht is hij vaak heer en meester. Zijn duelkracht en leeuwenhart maken dat hij vaak met de bal aan zijn voet uit de rokende puinhopen op het veld stapt.

Chivu voelde zich, zo jong al, gigantisch verantwoordelijk voor Ajax en voor zijn teamgenoten.

En wat een bijzonder karakter. Oudere supporters kennen de jonge Chivu uit de documentaire Daar hoorden zij engelen zingen. Je kunt een moeilijke start hebben als Ajaxspeler en een moeilijke start… Mijn hemel.

Je ziet hem in de docu vanuit zijn hotelkamer bellen met z’n moeder. Kracht putten uit een rozenkransketting. Zijn thuis ongelooflijk missen. De teleurstelling verbijten door een nare enkelblessure. En rood pakken omdat hij zich, zo jong al, gigantisch verantwoordelijk voelt voor Ajax en voor zijn teamgenoten.

Teammanager David Endt en spelersbegeleider Priscilla Janssens helpen Chivu oprecht waar ze kunnen. “Jouw tijd komt nog wel, geen zorgen,” zegt Endt als de Roemeen na zijn rode kaart tegen zijn tranen vecht in de verlaten kleedkamer. Uit eerste hand weet ik dat hij na trainingen vaak kapot zat. Dan kwam hij de Ajaxkantoren puffend en zuchtend langs gelopen: “Heavy man… I am sooo tired.”

Maar kijk eens hoe z’n verhaal bij Ajax verder gaat. Niks metaalmoeheid. Het Roemeense talent van staal pakt een jaar later de schaal én de KNVB-beker. Trots, met een prachtige aanvoerdersband om de arm, compleet met de stadskleuren en andreaskruizen. Zijn vreugdekreten zijn tot in het westen van Roemenië hoorbaar.

Dit is het eerste artikel in onze nieuwe rubriek: Stop de tijd. Wekelijks pakken we een beeld uit het archief van fotograaf Ron Richel, rond de eeuwwisseling de vaste plaatjesmaker van Supportersvereniging Ajax.