Dat Maurice Steijn deze zomer werd aangesteld als trainer van Ajax, verbaasde vriend en vijand. De scepsis was groot. En niet zo’n beetje ook. Voor het seizoen überhaupt was begonnen, belandden we spontaan in een Ajaxdepressie. Zoals vaak het geval is, treedt dan het Kübler-Ross model in werking. Ofwel: de vijf fasen van rouw.

In de eerste fase is men in shock en schiet het vol in de ontkenningsmodus. Steijn trainer van Ajax? Ha, helemaal niet! Dit moet een grap zijn. Frans Bauer komt vast zo binnenlopen met een draaiende camera om ons allemaal te vertellen dat we in een aflevering van Bananasplit zitten. Toch…? 

Daarna ontstaat boosheid. Hoe zijn we in godsnaam in korte tijd zo ver afgegleden? Vervolgens ga je de onderhandelingsfase in, waarin je hoop houdt op herstel. Steijn is immers een ‘overperformer’ en heeft het bij Sparta goed gedaan. Een veel diepere dip volgt, in de vorm van depressie. De laatste fase is acceptatie.

Hoe snel we daarin zijn aanbeland, verbaasde me serieus. Steijn had één persconferentie nodig om een groot deel van de scepsis weg te nemen. Nadat de inmiddels vertrokken trainer zijn woordje had gedaan, groeide plots het optimisme. Hetzelfde gold eerder voor Sven Mislintat. Na drie volzinnen van de makkelijk pratende Duitser strooiden we al met surfbord-emoji’s.

Kroes moet nog beginnen aan zijn klus als algemeen directeur en wordt nu al gezien als een soort God.

Schijnbaar hebben we in deze onzekere tijden weinig nodig om overtuigd te raken van iemands kwaliteiten. Zelf heb ik er ook een handje van, hoor. Het is misschien ook wel supporterseigen om in een achtbaan vol emoties te stappen. En hoe dieper je zit, hoe sneller je kleine strohalmpjes aangrijpt om weer uit het dal te klimmen.

Toch moeten we oppassen dat we niet doorslaan. Het ging op een gegeven moment zelfs zo ver dat we Pier Eringa kortstondig als redder in nood bestempelden. Big Pier zou de boel als treinmeneer wel even op de rails krijgen. Zeven maanden later legde hij zijn taken als voorzitter van de raad van commissarissen neer, na forse kritiek van supporters. 

Zo snel we de vijfde en laatste stap van het Kübler-Ross model bereikten, zo rap belandden we ook weer in fase één. Van ellende naar positiviteit en weer keihard terug. Het gebeurde rond Mislintat, Steijn en Eringa. Hetzelfde zie ik langzaam ontstaan bij Alex Kroes. Hij moet nog beginnen aan zijn klus als algemeen directeur en wordt nu al gezien als een soort God.

Nogmaals, het is een logische reflex. Ik heb er ook vertrouwen in dat Kroes – samen met Louis van Gaal, Marijn Beuker, John van ’t Schip en andere Ajacieden – Ajax vooruit gaat helpen. Maar zullen we eerst even afwachten hoe de situatie zich ontwikkelt, voordat we iemand als verlosser beschouwen?

Dan kukelen we ook niet met z’n allen weer razendsnel naar fase één.

Aanbevolen

Zoeken naar lichtpuntjes in kløteseizoen