Genoemd seizoen staat nog altijd te boek als een van de meest pijnlijke uit de clubgeschiedenis. Een inktzwart jaar. Toch ging ik destijds voor één voetballer naar het stadion: Grønkjaer. Was hij de laatste klassieke linksbuiten in Ajaxdienst? Krijt aan de schoenen en alles?

Hij werd uiteindelijk verkozen tot Ajacied van het Jaar. Niet het beste seizoen om zo’n trofee uitgereikt te krijgen. Ajax werd vijfde. Fun fact: Grønkjaer kreeg het beeldje van het Talent van het Jaar. Foutje. Die had bij Christian Chivu in z’n handen moeten worden gedrukt. Maar ja, de prijzen werden omgewisseld. Zodoende poseerden beide spelers met de verkeerde prijs. Zonder dat ze het zelf doorhadden. Het paste eigenlijk uitstekend bij het rampjaar.

Een kløteseizoen dus, vond de aanvaller destijds. In het jaar waarin de Deen zijn publieksprijs won, werd dus ook de documentaire Daar hoorden zij engelen zingen gemaakt. Na de laatste eredivisiewedstrijd, een 3-1-nederlaag bij FC Utrecht, zien we Grønkjaer de kleedkamer inlopen. Wie goed luistert, hoort de aanvaller verzuchten: “Wat een kløteseizoen.” Daarna volgt meteen de aftiteling.

Maar ja, de prijzen werden omgewisseld. Zodoende poseerden beide spelers met de verkeerde prijs. Zonder dat ze het zelf doorhadden. Het paste eigenlijk uitstekend bij het rampjaar.

Grønkjaer was dat seizoen een van de spaarzame lichtpunten. Samen met Chivu. Grote talenten. Dat de jonge flankspeler zo’n publieksprijs won, voelde voor hem dubbel. Dat bleek toen ik hem daarover in 2018 sprak. “Natuurlijk was het ongemakkelijk om zo’n prijs op te halen na een schamele 1-0-zege op MVV. Het hele gebeuren werd overschaduwd door het feit dat we als team niks hadden gewonnen.”

“Toch was de uitverkiezing tot Ajacied van het Jaar voor mij persoonlijk een big thing. Het verlangen om mijn directe tegenstanders de baas te zijn, was groot. Telkens als het lukte erlangs te dribbelen, hoorde ik het publiek opveren. De uitverkiezing was een bevestiging dat ik eindelijk op de goede weg was. En dat ik was geslaagd als voetballer. Ik heb de trofee nog steeds thuis staan.”

Die laatste ontboezeming is vrij geestig, omdat we inmiddels weten dat het hier om de prijs gaat die eigenlijk bij Chivu in de kast hoort te staan.

Als Ajax zondag thuis speelt tegen sc Heerenveen, zit ik als supporter op de tribune. Ik trek dan mijn thuisshirt uit dat seizoen aan. Met Grønkjaer op de rug. Het is mijn favoriete shirt van een speler die mij destijds – vooral in de tweede seizoenshelft – liet genieten van mijn club. De vlag op een strontschuit dus.

Die vlag is nu lastig te vinden. In aanvallend opzicht dan. In defensief opzicht kun je niet anders dan bij Jorrel Hato uitkomen. Als hij zo doorgaat, wordt hij zowel Talent als Ajacied van het Jaar.

Dat zou uitermate handig zijn, want dan kunnen de trofeeën ook niet per ongeluk worden omgewisseld.

Aanbevolen

Het Kübler-Ross model