Door Nick Hoekman 

In de klas mochten we bij hoge uitzondering de finale van de wereldbeker kijken, dinsdag 28 jaar geleden. In plaats van Schooltv, wat we altijd keken als groep acht, werd de rijdende televisiekar afgestemd op Ajax - Grêmio.

We konden alleen de eerste helft zien, want daarna was het pauze. Thuis, snel eten. En daarna als de wiedeweerga naar het sportcomplex voor het wekelijkse gymuurtje. Hierdoor zou ik het laatste gedeelte van de wedstrijd moeten missen. Mijn verweer dat Ajax kijken óók een soort kunstige sportles is, werd met harde hand van tafel geveegd door de leraar.

Bij binnenkomst in het sportcomplex, zie ik dat er vanuit de kantine ook wordt gekeken naar de finale. Terwijl ik me omkleed en mezelf in een Ajaxshirt steek, begint er in mijn hoofd een plan te ontspinnen om ervoor te zorgen dat ik in die kantine terecht zou komen. “Kinderen, we gaan vandaag de piepjestest doen.” Het lood zakt in mijn schoenen. Ik besluit de ‘enkel-verzwik-truc’ erin te gooien.

Met een kleine glimlach strompel ik als een volleerd acteur naar de kantine, waar ze net toe zijn aan de penalty’s.

Na het eerste piepje laat ik mezelf theatraal en kermend tegen de grond zakken. De meester komt verschrikt op me af rennen en vraagt of het gaat. Met mijn van pijn vertrokken gelaatsuitdrukking en een zorgvuldig opgebouwde krokodillentraan, schud ik van nee en word ik afgevoerd naar de kleedkamer, waar ik vraag om ijs. “Voor ijs moet je maar even naar de kantine.”

Met een kleine glimlach strompel ik als een volleerd acteur naar de kantine, waar ze net toe zijn aan de penalty’s. Voor de vorm vraag ik aan de bar om ijs en krijg ik een wit plastic bekertje uit de vriezer overhandigd. En een glaasje ranja, voor de schrik. Het bekertje ijs laat ik smelten op tafel.

Danny Blind pakt de bal en loopt kuchend richting de strafschopstip in Tokyo. Enkele seconden later sta ik juichend op de tafel te schreeuwen. Het handjevol oude mannen dat aanwezig is in de kantine, kijkt verschrikt op. De barman concludeert lachend dat het wel weer prima gaat met mijn enkel. Wanneer ik van de tafel spring, klap ik alsnog door mijn enkel en komt het bekertje ijs toch van pas.

Met een van pijn verbeten gezicht zie ik de selectie de gouden bokaal de lucht in liften. Het was mijn straf. Maar met een wereldbeker van Ajax, bepaalt geen straf.

Aanbevolen

Stop de tijd: Anastasiou, vaderfiguur, Griek en Belg