Eenmaal in de twee weken mogen we naar onze heilige tempel, waar de Godenzonen te bewonderen zijn. Daar leef je naartoe, maar onze club is zoveel meer dan die negentig minuten voetbal.

Als supporter sta je er ’s ochtends mee op en ga je ermee naar bed. De club is een belangrijk onderdeel van je leven. De verhalen in de ochtendbladen scannen, ouwehoeren over de opstelling, de laatste nieuwtjes volgen op sociale media, ongenuanceerde kritiek leveren, biertjes drinken met je vrienden voor een wedstrijd, die ene collega pesten die voor de verkeerde club is of je vriend(in) ervan overtuigen dat de samenvatting écht de moeite waard is. Het hoort er allemaal bij.

Voor sommigen bepaalt Ajax zelfs hun humeur. Het chagrijn kan groot zijn, maar de euforische momenten compenseren veel. Bij tegenslag dwalen de gedachten soms af naar betere tijden. Zoals in 1995 of seizoen 2018/2019. Toen we nog op een roze wolk zweefden. En altijd is er hoop.

“Maar hoop is uitgestelde teleurstelling,” merkte een collega laatst op. Vaak is dat zo, maar het is de essentie van wat voetbal mooi maakt. Dat merk je in dit voor Ajax uiterst moeizame seizoen des te meer. De dalen zijn soms diep, de frustratie is soms groot, maar altijd is er hoop. En nu de ploeg onder leiding van John Heitinga opkrabbelt, biedt dat een fijn houvast.

De pracht van onze club valt aan atheïsten niet altijd uit te leggen, maar gelukkig heb ik zelf al op jonge leeftijd het licht gezien.

Dat merk je aan de gesprekken bij de koffieautomaat. Er wordt nog altijd volop geklaagd over het te lage baltempo, de matige opbouw van Calvin Bassey, het gepruts bij corners, de talloze keren dat Mohammed Kudus buitenspel staat, het nonchalante spel van Steven Bergwijn, de enorme ruimtes in de omschakeling, het onnodige puntenverlies in eerdere wedstrijden…

Dat doen Ajacieden onder elkaar nu eenmaal. Lekker ouwehoeren over onze club en ongenuanceerde kritiek geven. Het hoort bij Ajacied zijn. En het maakt het supporter zijn mooi. En toch is er iets anders dan enkele weken geleden. Er is weer geloof.

In diezelfde gesprekken bij de koffieautomaat gaat het nu namelijk ook over de opbloeiende Kudus, over de waanzinnige statistieken van Dusan Tadic, het potentiële talent van Francisco Conceição en onze nieuwsgierigheid naar talenten als Jorrel Hato en Silvano Vos. Het woord ‘kampioenschap’ valt soms ook. Want hoe je het ook wendt of keert, de koppositie ligt nog altijd binnen handbereik. En de KNVB-bekerfinale in De Kuip is nog slechts één halte verwijderd.

Dit seizoen is als een heftige achtbaanrit, maar het zilverwerk lonkt nog steeds. Daar zijn we in de komende maanden weer volop mee bezig. Heerlijk. Ik kan daarvan genieten. Ja, zelfs in zo’n stroef en moeizaam seizoen. De diepe dalen zorgen ervoor dat je op andere momenten het succes weer meer waardeert.

De pracht van onze club valt aan atheïsten niet altijd uit te leggen, maar gelukkig zag ik zelf al op jonge leeftijd het licht. Hup, Ajax!