Tja, want als de Ajacieden een bosloop doen, blijf ik niet op mijn bureaustoel in een heet kantoorpand zitten. Zij een bosloop, ik een bosloop! Eén verschil is er wel: ik doe het op wandeltempo en kijk vooral rustig toe. Verschil moet er zijn, nietwaar?

Eerst is het zaak om de precieze plek te vinden waar de spelers zich verzamelen. Vermoedelijk is dat het observatiepunt, bovenaan de uit eerdere seizoenen bekende heuvel. Ik parkeer mijn auto aan de rand van het bos en via Google Maps vind ik mijn weg over de bospaden.

Het Amsterdamse bos is een geweldige plek. De gemeenteraad nam in 1928 het besluit een groot stadsbos aan te leggen. Vele joggers, fietsers, wandelaars, paarden- en hondenliefhebbers zijn daar zichtbaar nog altijd heel blij mee.

Ik tuur van bovenaan de heuvel omlaag. Het is stil in het bos. En drukkend warm. Vogeltjes kwetteren. Ze vliegen geschrokken weg als een snoeimachine een einde maakt aan de rust. Als de mannen van Ajax Media arriveren, weet je dat de spelers er eveneens snel aankomen. Ook worden koelboxen vol ijsblokjes en flesjes water neergezet.

Maar waar is de vierde groep? Het is het loopploegje van Owen Wijndal en Jorrel Hato. Zijn ze kwijt?

Aan beide kanten van het uitkijkpunt staan bankjes. Deze zijn populair bij loslopende honden. Achtereenvolgens zie ik een herdershond, een golden retriever en een mij onbekend ras enthousiast hun blaas legen over de zitplekken. Ik weet ook dat Ajaxspelers hierop over een tijdje liggen uit te hijgen. Ik voel me niet geroepen om erover te beginnen.

Het duurt niet lang of de spelers komen aangedraaft. De grootste namen zijn die van Davy Klaassen en Steven Berghuis. Nieuwkomer Branco van den Boomen is er ook bij. Evenals een blik vol talenten. Kik Pierie is er ook weer. Net als de teruggekeerde Hedwiges Maduro, die gelijktijdig met de spelers boven is. Maurice Steijn, Said Bakkati en Richard Witschge volgen niet veel later.

Hondenliefhebbers kijken hun ogen uit. Ineens zijn daar loslopende Ajacieden. Plots buldert daar de harde stem van Alessandro Schoenmaker. De fitnesscoach vertelt wat de bedoeling is: vier rondjes hardlopen. Hij verdeelt de voetballers in vier groepen en geeft nog wat waarschuwingen mee: “Kijk uit waar je loopt als je hier omlaaggaat. Geef elkaar de ruimte, want er lopen hier ook nog andere mensen!”

Maurice Steijn en zijn technische staf kijken toe. Ze doen zelf niet actief mee, zoals Erik ten Hag en Frank de Boer dat bijvoorbeeld wel deden.

Berghuis is onderdeel van de eerste groep. Hij krijgt een Go Pro op zijn borst bevestigd. Dat levert ongetwijfeld leuke beelden op voor een latere video op de clubkanalen. Even is er een bedenkelijke blik. Het apparaatje lijkt wat strak te zitten, maar de groep begint al te lopen. Bergje af. Een fijn begin.

Ik zie drie groepjes na een minuut of zeven terugkeren van ronde één. Maar waar is de vierde groep? Het is het loopploegje van Owen Wijndal en Jorrel Hato. Zijn ze kwijt? Dan zien we het met zweet beparelde voorhoofd van Wijndal vanuit het groen opdoemen. “We waren de weg kwijt! Verkeerd gelopen,” stamelt de linksback hijgend, waarna hij op een bankje ploft. Nu al van het padje af!

Steijn en zijn technische staf kijken toe. Ze doen zelf niet actief mee, zoals Erik ten Hag en Frank de Boer dat bijvoorbeeld wel deden. Het vierde en laatste rondje wordt als eerste afgerond door het groepje van Berghuis, Klaassen en Pierie. Ze zijn zichtbaar bekaf. En duidelijk blij dat het erop zit. Het zweet gutst van de koppen.

Als iedereen veilig boven is, verdwijnen de spelers weer. De rust keert terug in het Amsterdamse bos. Al horen we Wijndal nog wel roepen dat hij het ‘fokking zwaar’ vond, terwijl hij vooraf had gehoord dat zo’n bosloop wel mee zou vallen.

We zijn weer begonnen!