Het huwelijk tussen de Mexicaanse rechtsback en Ajax loopt afgelopen seizoen niet lekker, om het maar eens netjes te zeggen. Het begint nog niet zo beroerd. Tijdens het eerste uitduel onder Alfred Schreuder in de competitie heeft onze club het verbazingwekkend makkelijk in Utrecht, zo zie ik die zondag toevallig vanuit het uitvak. Sánchez laat als invaller geen slechte eerste indruk achter. IJverig, snoeihard in de duels en met veel dynamiek. Een nieuwe Nico?

Een echte verdediger. Een beetje onbehouwen misschien. Dat positieve gevoel verdwijnt al snel. Gedurende het seizoen lijkt hij steeds meer een jongen die, verdwaald op een doldwaze kermis, de weg kwijt is. Onzeker, onrustig in z’n eerste aanname en foute passes…

Op de tribunes hoor je dan al snel: géén Ajaxvoetballer, meteen verkopen die man, Edson Álvarez wil dolgraag een transfer, dus z’n vriendje mag ook meteen vertrekken… Dat soort teksten. En het oogt soms inderdaad beroerd wat hij laat zien. Als je Noussair Mazraoui gewend bent, is Sánchez sowieso een tegenvaller. En toch: hij is nog steeds basisklant in het nationale elftal van Mexico.

Op het hotelkamertje in Mammoth Lakes, een tussenstop van onze fly-drive, ga ik er op 9 juli goed voor zitten. Fox Sports zendt de Gold Cup uit. De kwartfinale gaat tussen Mexico en Costa Rica. Even voetbal kijken. Het is een aangename verrassing tussendoor. Met Álvarez en Sánchez heb ik een beetje Ajax om naar te kijken.

Opvallend: hij is meestal bankzitter in Amsterdam, maar zeer gewaardeerd in eigen land.

De Gold Cup kun je zien als het EK voor Noord- en Midden-Amerika. Geen biertoernooitje dus. En Sánchez is de vaste rechtsachter voor trainer Jaime Lozano. Opvallend: hij is meestal bankzitter in Amsterdam, maar zeer gewaardeerd in eigen land. Hoe zou hij het doen voor ruim zestigduizend doldwaze Mexicanen in het AT&T stadium in Texas?     

Wat opvalt: Sánchez lijkt op de Sánchez van z’n debuut in Utrecht. Niet alles wat hij doet, is goed. Soms staat-ie echt fout gepositioneerd. Maar hij verdedigt écht, kiest bijna altijd voor de bal vooruit, heeft dreiging als hij doorkomt op rechts en z’n voorzetten zijn best scherp. Raar, dit jaar hadden we eigenlijk een slecht kopietje van hem in de selectie.

De samenvatting van Mexico’s finale tegen Panama (1-0) zie ik, na terugkomst in Amsterdam, met een dikke jetlag. Weer hetzelfde beeld: Sánchez speelt onder de druk van zo’n eindstrijd met veel vertrouwen. Hij doet echt niet alles goed, verliest zelfs in de eigen zestien z’n man uit het oog (oei!), maar je gaat bijna denken: deze rechtsback is misschien best wat voor Ajax…

Over een week of drie hoop ik dat Sánchez, als hij nog Ajaxspeler is, laat zien dat hij wél een verdediger van waarde kan zijn voor de club. Tegen beter weten in, misschien.