Door Fannie Huijgens

Blozen als ze kletst over zijn ogen (donker en fel), zijn haar (altijd strak, we noemen dat thuis Ajaxkort) en zijn kuiten (inderdaad, goeie kuiten). En giechelen. Veel giechelen. Want dat hoort bij een crush of ‘op iemand zijn’. Verliefd vindt ze een woord voor oude mensen.

Op wie ze is? Op Dusan. Achternaam niet nodig. Die schreeuwt ze alleen hoog, hard en lang mee voor aanvang van de wedstrijd. Vanuit haar tenen. Met alles wat ze in zich heeft.

Regelmatig kijk ik naar mijn meisje en zie ik in gedachten mijn zolderkamer. De poster boven mijn bed. Mijn crush. Dat noemde je toen overigens nog wel gewoon een verliefdheid, al durfde ik bijna geen Dennis te zeggen. Althans, niet zonder achternaam. Die was stukken Hollandser: Bergkamp. Wat een speler! Wat een man ook. Of was het eigenlijk nog een jongen toen?

Ik herken het gevoel van mijn dochter. Die bewondering. En de volkomen onbereikbare liefde voor háár Ajacied.

Ik kon in elk geval niet genoeg van hem krijgen. Eindeloos plaatjes kijken, beelden opnemen. Ja kind, op een videoband, zo’n enorme cassette. To-ta-le bewondering. Niet gek ook, die benen! Ik was geen negen, maar zeker vijftien. Andere blik. Andere tijd. Hele andere speler.

Een ander Ajax ook: dat van de jaren tachtig en negentig. Maar ik herken toch het gevoel van mijn dochter. Die bewondering. En de (gelukkig) volkomen onbereikbare liefde voor háár Ajacied. Dusan Tadic. Haar Dennis Bergkamp. Ons aller Ajax.

En ach, arm schaap, bij zo’n eerste liefde hoort helaas ook liefdesverdriet. De breuk, de schrik en de tranen met tuiten. Ik toen Bergkamp naar Internazionale vertrok. En zij nu Dusan geen Ajacied meer is.
Die eerste voetballiefde, dat eerste gebroken hart.

Zo moeder, zo dochter.