De middag in het Philips Stadion was confronterend, verwarrend en frustrerend tegelijkertijd. Hoopvol leefde ik toe naar de topper in de eredivisie, maar tijdens de warming-up leek het op de tribunes eerder een verlaat carnaval. De ene Brabantse meezinger werd opgevolgd door de volgende. Een hoop hoempapa op volumeniveau tien. Je kunt het ook gewoon herrie noemen.

Gelukkig zeggen spelers vaak dat ze zich aardig van de omgeving weten af te sluiten. Mijn hoop was dan ook dat zij wel in de juiste vibe zaten. Helaas beloofden de voortekenen al weinig goeds. Dusan Tadic sloot de warming-up op zijn vertrouwde wijze af, door een paar ballen op doel te schieten. Althans, dat was de bedoeling. Zijn inzet ging huizenhoog over het lege doel heen, omdat de Serviër uitgleed op het zojuist gesproeide veld. Hoongelach viel hem ten deel.

Maar misschien lacht Dusan wel als laatst. Ik hield de hoop erin. Helaas bleek hoop – zoals zo vaak dit seizoen – slechts uitgestelde teleurstelling. Vanaf het moment dat arbiter Serdar Gözübüyük voor het eerst op zijn fluitje blies, oogde Ajax als los zand. Waar PSV in de kwaliteitsarme topper in ieder geval nog als een team acteerde, zag ik bij Ajax vooral elf individuen achter de bal aanrennen. Zonder een duidelijk idee of strijdplan.

Misschien doet dat nog wel het meeste pijn. Een uitwedstrijd bij PSV verliezen, hoeft geen schande te zijn, maar de wijze waarop Ajax acteerde, deed mijn voetbalhart huilen. We horen met de borst vooruit in het veld te staan. Met een instelling dat niemand ons iets maakt. Laat de bal maar rondgaan. Heb je daar een keer niet het materiaal voor? Dan werk je jezelf op z’n minst het snot voor de ogen.

Donkere wolken pakten zich samen. Tranen daalden neer. De symboliek van een club die in een jaar tijd een flink jasje heeft uitgedaan.

Ajax acteerde in Eindhoven echter onherkenbaar. Waar is het Ajax-DNA gebleven? Niemand die het voortouw nam, een actie durfde te maken of eens goed met zijn vuist op tafel sloeg. Jorrel Hato kwam nog het best voor de dag. Dat is eigenlijk alleszeggend, zeker als je bedenkt dat er afgelopen zomer voor ruim honderdmiljoen euro is geïnvesteerd in de selectie.

Terwijl de minuten wegtikten in het Philips Stadion en de tussenstand op het scorebord steeds ondraaglijker werd, gingen de hemelsluizen in het Brabantse volledig openen. Donkere wolken pakten zich samen. Tranen daalden neer. Alsof het zo moest zijn. De symboliek van een club die in een jaar tijd een flink jasje heeft uitgedaan.

Bij de tijdelijke staking van het duel overheerste gelatenheid. Iedereen voelde al dat de manschappen van John Heitinga in het restant van de wedstrijd de rug niet meer zouden rechten. “We waren er niet ready voor,” horen we Jurriën Timber na afloop zeggen. Hoe is dat mogelijk? Voor een topper hoef je toch nooit iemand te motiveren?

Over een kleine week staat Ajax alweer tegenover PSV. Dan staat in De Kuip de KNVB-beker op het spel. Het is een laatste mogelijkheid om dit troosteloze seizoen nog enige glans te geven. Toch begint het echte werk daarna pas. In de zomer zijn flinke herstelwerkzaamheden vereist.

In Eindhoven zag ik Sven Mislintat wat dromerig voor zich uit staren. De aanstaand technisch directeur heeft zich ongetwijfeld goed verdiept in zijn nieuwe werkgever, maar hij moet toch ook geschrokken zijn. Er wacht hem deze zomer een monsterklus.

Ik zou niet graag in zijn schoenen staan, al wordt het wel een interessante periode. Als nieuwkomer is het aan Mislintat om mijn momenteel huilende voetbalhart weer te vervullen van trots. Zodat we volgend jaar weer met de borst vooruit naar het Philips Stadion kunnen. Misschien trek ik dan ook die hoempapamuziek iets beter.