In mijn jeugd had je geen Ajax Kids Club, maar mijn tweelingbroer en ik waren als duo toch al aardig onderweg. Uiteraard niet met posters van Lucky op de kamer of als mascotte bij een thuiswedstrijd. Dat bestond allemaal nog niet. Wél op zondag bij Studio Sport op televisie.

In de tijd dat Piet Schrijvers bij Ajax onder de lat stond – tussen 1974 en 1983 – was de televisie onze grootste connectie met de club. Tijdens een samenvatting met bijvoorbeeld Hugo Walker als commentator konden we ons echt verheugen op momenten dat Schrijvers z’n doel uit stormde.

Als een gefocuste jager gooide Schrijvers zich op de spits van de tegenstander. Niets ontziend en alleen met oog voor de bal. Een ledemaat van de aanvaller mocht best worden meegepakt. Vonden we schitterend.

Had ik toen mascotte kunnen zijn, dan had ik graag met hem het veld op gelopen. Wat een bouwwerk. Soms zagen m’n broertje en ik Ajax in een stadion. De afscheidswedstrijd van Johan Cruijff in 1978 was zo’n moment. Ik heb er vaker over geschreven. Een groot drama voor onze nog frisse Ajaxzieltjes op de tribune van het Olympisch Stadion, een nachtmerrie voor Schrijvers.

“Ze kwamen puur om ons af te slachten. Dat vind ik ronduit belachelijk. Ze speelden met het schuim op de bek. Ze hanteerden zo’n strakke dekking alsof het een Europa Cup-wedstrijd was,” zei de keeper later over de 8-0-oorwassing van Ajax door Bayern München.

Als een gefocuste jager gooide Schrijvers zich op de spits van de tegenstander, niets ontziend en alleen maar met oog voor de bal

Met spelers als Hans Erkens, Jan Everse, Wim Meutstege en Ruud Kaiser was het gouden Ajax van begin jaren zeventig in het jaar 1978 ondertussen veranderd in een soort houten Ajax, maar dan wel met een ijzeren kerel op doel. Een goede mentaliteit was voor Schrijvers leidend, in alles.

In een interview voor Ajax Life, met Bob Haarms als tafelheer, kwam hij steeds terug op karakter. Bijvoorbeeld bij de partijtjes op scherp in de modder, drie tegen drie. “Het is een kwestie van mentaliteit. Spelers liepen vaak op rubberen nopjes, maar ik stond op lange pennen.” En dan: “Op die training scherp, scheenbeschermers voor en knallen maar… Dat vond ik zo heerlijk. Kon er wel van ’s ochtends tien tot ’s avonds vijf mee doorgaan.”

Het leverde hem bijnamen op (Beer van de Meer heeft m’n voorkeur), landskampioenschappen, bekers. En populariteit onder de supporters. Johan Cruijff nam in 1983 wéér afscheid, na zijn tweede periode bij Ajax, thuis tegen Fortuna. Piet Schrijvers ook.

“Voor de wedstrijd kwam er vanaf de F-side allemaal publiek het veld op. Met bloemen in de hand. Een paar fans rende naar Johan, maar de rest kwam op mij af. Stond ik daar in één keer met al die bloemen… Ik schoot helemaal vol. De eerste twee ballen van Fortuna vlogen er zomaar in. Ik was niet scherp meer.”

Ajax won uiteindelijk met 6-5, op karakter en dus geheel passend bij de betrouwbare sluitpost. De beuk erin, alles voor je club en je medespelers; dat was Schrijvers ten voeten uit.

Waren karakter en mentaliteit de medicijnen tegen dementie en Alzheimer, dan had hij glansrijk en met gemak gewonnen. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn.