De spanning wordt zaterdag vakkundig opgebouwd richting het delen van de elf basisspelers. Alle supporters zitten wiebelend van spanning in het wit-rood-witte achtbaankarretje dat tergend langzaam omhoog wordt getrokken voor de eerste afdaling. Tik, tik, tik, tik… Klein stukje nooooggggg… Dáár is de opstelling!

BAM! Het karretje rolderdeboldert meteen keihard naar beneden een looping in. Via Twitter, Instagram en Facebook gutsen de reacties over de plinten. Mensen volop kwaad dat niet bestaande spelers als Brobby, Rench, Anthony en Klaasen wel of niet spelen. Ook veel lui die het ‘belachtelijk’ vinden dat de geschorste Edson Álvarez er niet bij is.

We overwegen een speciale achtbaan voor deze groep te bouwen. Eentje waar we de opstelling in de wachtrij als volgt delen: Pasfeer, Rench, Timmer, Blindt, Weindal, Teejlor, Klaasen, Koedoes, Anthony, Tadies en Brobby.

De rollercoaster die Ajax heet, blijkt volop in bedrijf. De vonken schieten van de wielen. De vroege 1-0-achterstand voelt alsof het karretje in de achtbaan met een schok tot stilstand komt, om vervolgens achteruit terug de looping in te vliegen. Meteen volop paniek en gegil. Het kampioenschap kunnen we wel vergeten, we hebben een kloteploeg en dit wordt helemaal niks. Blijft het karretje wel in de rails?

Als Yilmaz de 2-3 maakt, is iedereen ineens bang dat het spoor dadelijk in één keer midden in de lucht ophoudt met te bestaan.

Oh zeker, want na een paar curves, heuvels en vers olie tussen de wielen voelen de bochten ineens veel lekkerder aan. Handjes in de lucht bij de 1-1, 1-2 en 1-3. Bij elke treffer dat lekkere gevoel in de buik als de wagentjes weer een kleine afdaling maken, dwars door de defensie van Fortuna heen. We winnen op zeker de Champions League. Sowieso! Misschien worden we zelfs wereldkampioen.

Dan schieten de karretjes plotseling een schroef in, waarin Ajacieden alle kanten op worden geschud en Lisandro Magallán moet invallen. Eh, duurt deze achtbaanrit niet net te lang? Als Burak Yilmaz de 2-3 maakt, is iedereen ineens bang dat het spoor dadelijk in één keer midden in de lucht ophoudt met te bestaan. We gaan eraan. Het is klaar. We degraderen weer.

Dan klinkt het laatste fluitje van Serdar Gözübüyük. De wagentjes komen met abrupte, dikke en harde schokken tot stilstand. TAKTAKTAKTAKTAKTAK, SHHHHHHHHH…. Beugels omhoog en uitstappen.

Potverdomme. Heerlijk ritje. Wanneer mogen we weer?