Een paar jaar geleden vond ik het nog allerschattigst: ik trof twee kleine Ajaxsupportertjes met een zelfgemaakt bordje. Daarop het verzoek of Anwar el Ghazi na de wedstrijd zijn shirtje wilde afstaan. Ze spraken de aanvaller aan met ‘u’. Ik had zo’n actie niet eerder in de Arena gezien en de brutaliteit van het olijke duo kon ik wel waarderen!

Maar inmiddels escaleert het bedelen in het Ajaxstadion werkelijk volledig uit de hand. En het zijn niet alleen kinderen, maar ook volwassenen die de Arena overspoelen met borden met opgestifte teksten. Of hun kroost daarbij naar voren duwen.

Bij Leeds-thuis arriveerde een volwassen vrouw op lange zijde Oost. Ze spurtte richting reclameborden ter hoogte waar de Ajacieden aan het warmdraaien waren met een positiespelletje. Het werd een bijzonder tafereel, waarbij kinderen nog net niet aan de kant werden geduwd.

Pontificaal meldde de gulzige vrouw zich in het gezichtsveld van de spelers. Ze deed er alles aan om de aandacht van de Ajacieden te trekken. Hoog boven haar hoofd hield ze een enorm uitgevouwen kartonnen doos en deze wiegde ze driftig heen en weer. Boodschap: ze wilde na afloop een shirt.

De spelers gingen onverstoorbaar door met hun warming-up. Gelukkig maar.

Natuurlijk zijn de kleintjes schattig, maar het ergerlijke is dat sommige volwassenen vinden dat ze ook recht hebben op van alles.

Ik overwoog een papieren vliegtuigje vanaf de tweede ring naar de vrouw toe te sturen met daarop het adres van de Ajax Fanshop. Een tas groter dan A4-formaat mag niet mee het stadion in, maar supporters met halve abri’s in hun handen kennelijk wel.

Na het laatste fluitsignaal was ik zelfs even in de veronderstelling dat er een demonstratie gaande was op de lange zijde. Het wemelde van de kartonnen borden met verzoeknummers, waarop van alles werd gevraagd. Ik word er een beetje nukkig van, al is dat uiteraard helemaal mijn probleem.

Er worden shirtjes geëist, handtekeningen en wat al niet meer. Natuurlijk zijn de kleintjes schattig, maar het ergerlijke is dat sommige volwassenen vinden dat ze ook recht hebben op van alles. En precies dan wordt het wel een beetje ongemakkelijk.

Ik zag al eens berichten van supporters die ‘het jammer vinden dat ze op de tweede ring nooit wat krijgen’. Echt, hou op hoor! Ook zag ik iemand met een bord waarop stond wat hij allemaal al gehad had. Hij moest alleen nog het shirt van Tadic. Of de aanvoerder die even kon brengen. Wanneer is het genoeg?

Als een speler voorbijloopt en niet ingaat op alle smeekbedes, dan zijn ze zomaar arrogant en noem maar op. Er is soms zelfs misbaar. Ouders geven kinderen daarbij wat mij betreft niet altijd het juiste voorbeeld. Maar goed, ik kom dan ook uit het ‘kinderen die vragen worden overgeslagen-tijdperk’ en ben oud. Ik weet het.

Eén en ander heeft wellicht te maken met het gebrek aan contactmomenten met de helden op het veld. Ik bezocht in mijn jonge jaren nog openbare trainingen. Je kon spelers nog gewoon aanspreken. Spelers trainden nog op het veld aan de noordzijde van de Arena. Een praatje, een foto, een krabbeltje. Grote ogen bij kinderen achter het hek. De helden zó dichtbij.

Soms werd iets weggegeven, soms niet. Bedelborden waren toen in elk geval een nog niet bestaand fenomeen.