Nee, in de Dikke Van Dale komt het woord ‘Ajaxkriebels’ niet voor. Het is een term die ik zelf heb verzonnen. Een woord dat past bij het gevoel dat opspeelt zodra de zomermaanden zijn aangebroken. Meestal begint het wanneer de eerste beelden opduiken van Ajacieden die zich in het zweet werken tijdens een bosloop in De Lutte. De traditionele start van de voorbereiding op het nieuwe seizoen en het moment dat je als supporter eigenlijk al niet meer kan wachten tot de competitie eindelijk begint.

In die dekselse zomermaanden kun je jezelf slechts vermaken met de vele shirtontwerpen die op social media voorbij komen. Keert het oude logo terug? Hoe zal het derde tenue eruit gaan zien? Transfergeruchten doen het ook altijd goed. Komt Kamaldeen Sulemana wel of niet? Staat Berghuis echt op radar?! Het is allemaal aardig, maar niets kan tippen aan het gevoel als de bal weer voor het ‘echie’ rolt.

Ajax is zoveel meer dan negentig minuten voetbal. Het is metro 54 richting Gein, met als eindstation Bijlmer Arena. Het is de geur van veel te vet gebakken hamburgers en vers gemaaid gras. Het gevoel van samen zijn met je vrienden. Het drinken van een lauw geworden biertje op de Arena Boulevard en het beklimmen van de stadiontrappen. Of na ja... beklimmen; tegenwoordig hoef je slechts op de roltrappen plaats te nemen.

Het is de geur van veel te vet gebakken hamburgers en vers gemaaid gras.

Het speciale gevoel waar ik het over heb, beperkt zich niet tot de negentig minuten in het stadion. Het kriebelt al in je buik wanneer je een paar uur voor de wedstrijd nog een pilsje staat te drinken op een sfeervol Rembrandtplein. Of wanneer je vanuit Appelscha in de auto stapt om de lange rit richting Amsterdam te gaan maken. Staat de klassieker op het programma of maken we ons op voor een Europees avondje, dan heb je dat gevoel in het kwadraat.

In de rij voor het stadion ververs je je Twitter-tijdlijn om te zien of de opstelling al bekend is en of er nog mooie filmpjes zijn gedeeld. Op de tribune beleef je een kippenvelmoment wanneer uit volle borst ‘Bloed, zweet en tranen’ wordt meegezongen. Zo vals als wat, maar met ruim 50.000 mede-Ajacieden om je heen klinkt het verdraaid goed.

Ajax voelt als thuiskomen. Als een warm bad. Dat je schoenen helemaal plakken van al het gemorste bier en frisdrank? Ach, dat heeft zijn charme. Dat je op weg terug naar huis pijn in je keel hebt en de wekker de volgende dag alweer vroeg gaat? Dat heb je er met alle liefde voor over.

Aan een ieder die dit gevoel niet kent valt het bijna niet uit te leggen, maar ik weet zeker dat menigeen het verhaal hierboven direct herkent. Na een jaar zonder supporters op de tribune kan ik niet wachten om de Arena(rol)trappen weer te mogen bestijgen. Wat heb ik het gemist. Om samen met jullie medesupporters een wedstrijd te beleven. Om samen te mopperen en te juichen.

Dat gevoel wordt extra sterk nu de beelden uit De Lutte weer voorbij komen. We zijn weer begonnen en ik heb er weer last van: Ajaxkriebels.