In de desbetreffende strip lopen de twee Knudde-spelers met hun sporttassen naar een nieuw stadion. Nietsvermoedend worden ze een plaatje later aan metalen stangen gespiesd. Ze zijn poppetjes in een tafelvoetbalspel geworden. 

Bij het zien van Feyenoord kwam het spontaan weer in me op. Jaren niet aan gedacht. Wat ze lieten zien, had weinig met doordachte tactiek te maken. Dick Advocaat stond wat kansloos te sjorren aan zo’n bak in een café.

Feyenoord werd gecontroleerd door een aangeschoten kroegganger, na een biertje of zeven, die zijn tegenstander alleen maar helpt. Via de achterwand van het spel belandt een balletje altijd wel een paar keer in het eigen doel. 

Misschien was dit wel de wedstrijd waarbij ik publiek het meest heb gemist. De wanhoop op het veld was al bijzonder zichtbaar, maar deze had ik ook erg graag vanaf de tribunes willen zien druipen. Gefrustreerde thuissupporters in De Kuip hadden deze fletse wedstrijd klassieker kunnen maken. Hoe minder voetbal met voetbal te maken heeft, des te groter de taak van het publiek.  

We zijn nog net niet Celtic-supporters in de jaren dat Rangers was teruggezet, maar onze enige echte rivaal is wel al een tijdje elders. Hun 6-2, zo blijkt nu, is de uitzondering die de verstandhouding bevestigt. Toch is de klassieker nog altijd een sterk merk, kennelijk. Een soortgelijk potje tegen Utrecht, Vitesse of zelfs PSV was ik op dinsdagmiddag namelijk al lang weer vergeten.  

Ajax heeft, volkomen begrijpelijk, niet veel laten zien. Dat was simpelweg niet nodig. Dat de wanprestatie van Feyenoord desondanks nog dagenlang vrolijk nazingt in mijn hoofd, zou je dus als eerbied kunnen zien. Respect voor de klassieker. En voor Toon van Driel.