Januari had écht heel anders kunnen lopen. Dat is gewoon zo. Klaas Jan Huntelaar bracht als invaller redding in de Grolsch Veste, Ajax schrok op tijd wakker tegen PSV en had mazzel dat Feyenoord niet begreep wat er te halen was in de matige klassieker. In Sittard kwamen we goed weg, terwijl de jonge Brobbey de meubelen redde tijdens Willem II-thuis.

Ik wil de sfeer niet bederven hoor, heus echt waar niet! Ook ik ben superblij met de huidige stand van zaken qua ranglijst en alles. En de vele zeges waren vaak ook gewoon terecht. Maar toch, als je in februari net zo speelt als in januari kan het kaartenhuis alsnog zomaar ineenstorten. Lille OSC laat je over twee wedstrijden zeker niet ontsnappen, zoals de Nederlandse clubs dat (gelukkig) wél deden.

Het spel was regelmatig ondermaats. Het was zoeken naar creativiteit en vlotlopende aanvalsopzetten, terwijl de deur achterin te vaak openstond. Het spel was stroperig en de spelers leken in deze drukke tijden te zoeken naar de urgentie om de tegenstander de wil op te leggen. Volgens Erik ten Hag zijn de spelers geen robots en dat bleek in januari. De maand waarin de wedstrijden elkaar in rap tempo opvolgden.

Ik keek net de samenvatting van AZ - Ajax nog eens terug. De wil om te winnen was nu vanaf het begin zichtbaar. Ajax beet venijnig van zich af, zoals het eerder in de beker ook al deed in Alkmaar. AZ wist zich er amper raad mee, maar het sluitstuk van de confrontatie in het Afas Stadion was in mijn ogen het aller-, aller-, allermooist. En het viel me nu pas op!

Het was een moment waarop ik januari met een lach afsloot en de deur naar februari met een nog grotere lach opende. Het waren vier seconden Ajax die ik de hele maand januari nog niet had gezien. Vier tellen die geloof bieden voor het verdere vervolg van dit maffe seizoen.

Waar ik op doel? De 0-3 van invaller David Neres. Het viel me live tijdens de wedstrijd niet eens op hoe onwijs mooi die treffer eigenlijk was. Blij was ik vooral, terwijl de kaasfondue achter mij al in gereedheid werd gebracht. Het zou smaken, maar pas een dag later werd ik dus éxtra blij van hoe de derde Ajaxtreffer tot stand kwam. Eentje die liet zien dat Ajax hét nog had!

Want wat een mooi doelpunt, mensen. Snelheid, verrassing, beweging, scherpe passing en zekere afronding. Het was een aanvalsopzet van grote schoonheid en ik heb 'm echt een aantal keer teruggespoeld. Zelfs in slowmotion gaat het snel. Er was voor de AZ-defensie dan ook geen houden aan.

Het was prachtig. Zakaria Labyad die Dusan Tadic de bal toespeelt, Neres die op dat moment al in volle vaart naar voren is, want wie weet komt die steekbal. Derde man, alles! En die spatzuivere steekbal van Tadic komt ook. Eentje die een hele plak Alkmaarse kaas doormidden klieft. De klinische afronding van Neres en zijn blijheid erna maken het plaatje af.

Ik weet nu zeker. Dankzij dit doelpunt. Ajax heeft het nog. De ploeg had er welgeteld vier seconden voor nodig om mij daar richting februari alsnog van te overtuigen.

Bedankt!