Pasveer is een duveltje uit een doosje, die eerst weken doet of hij middelmaat is, maar die, als puntje bij paaltje komt, van absolute wereldtop blijkt. Hij doet een beetje denken aan die Oostenrijkse wielrenster die bij De Spelen goud won, bij de wegwedstrijd.

Ze reed bij de start weg en was zo onbekend dat niemand de moeite nam om haar te achterhalen. In de oortjesloze race dacht een Nederlandse zelfs dat ze als eerste over de finish ging, terwijl de vrouwelijke Oostenrijkse Remko al gewonnen had. PSV kent het gevoel nu ook.

In mijn vorige blog schreef ik dat er een kans is dat ik dit seizoen voor het eerst een Ajaxkeepershirt aanschaf. Vandaag was de dag geweest. Ik had hem direct na het potje uit de fanshop gehaald. Maar ik kon er helaas niet bij zijn. Ik zat voor de tv, met kleine kinderen om me heen. M’n eigen, dus ik mag er helaas niet over zeuren.

Het liedje voor Antony begint zelfs minder onzeker van de tribune te klinken. Emancipatie voor wereldvoetballers met onhandige stadionnamen.

Aanvankelijk dacht ik weer even aan vorig seizoen. Een seizoenkaart blijkt bijna altijd een vrijbrief om een flinke hap uit de dag te nemen voor een rare hobby. Turen naar echt gras. Voetbal kijken op tv is iets heel anders. Dat lukt eigenlijk niet. De meeste goals en gedenkwaardige schwalbes mis ik omdat er luiers verschoond moeten worden, treintjes uit klauwtjes moeten worden gehaald en snotneuzen geveegd.

Maar gelukkig is het niet vorig seizoen. Het geluid van de televisie is in wezen weer alles wat je nodig hebt, dit seizoen. De bekende JC Arena-klanken hielden me helemaal op de hoogte. Het liedje voor Antony begint zelfs minder onzeker van de tribune te klinken. Emancipatie voor wereldvoetballers met onhandige stadionnamen.

Ajax - PSV 5-0. Waanzinnig. In 1984 was het mijn eerste wedstrijd, in De Meer. 1-4, voor PSV dus. Dat gevoel is eigenlijk nooit veranderd. Zelfs deze zondag had ik geen goed gevoel, vooraf. PSV blijft PSV. Maar in het eerste kwartier wist Pasveer de weg vrij te maken voor een ommekeer van mijn voorgevoel.

Doe mij maar het keepershirt, met nummer 32.

Aanbevolen

Tadic: ‘We moeten met warme harten en koele hoofden spelen’