(Cult-)helden blijven gelukkig komen. Gek genoeg groeit de status van Alvarez zelfs behoorlijk, in mijn hoofd, na die vreemde rode kaart. Pol van Boekel had in die andere wereld vast ook wel een deuntje gekregen. Nu zaten de paar aanwezige supporters in een Gelredome-in-het-kwadraat-achtige ambiance. Weg thuisvoordeel.

Het doek boven de F-side was prachtig, ook op tv, maar zelfs zoiets is uiteindelijk maar een pleistertje op de wonden. Een stil doek kan nooit de dynamiek van een vol stadion vervangen, het hoort een wisselwerking te zijn.

Deze bizarre wedstrijd zorgde natuurlijk voor veel verschillende emoties, die bereiken al die duizenden huiskamers ook wel. Je kat vloekt, juicht, springt, huilt, lacht echter niet terug. Dan kan ik enorm genieten van wat blikken van Winston Bogarde, als strenge oom op de bank. Of van Nico die inmiddels een diploma van de kleinkunstacademie verdient.

Toch kan ik er niets aan doen. Hoe tof het allemaal ook is, hoe goed het in de Arena geregeld is. De achterstand die we oplopen blijft... Perr Schuurs had vast ook al een bescheiden melodietje. Kudus vast al een hele opera.

Zouden we nog wel weten hoe we vocaal op Tagliafico moeten reageren als hij iets stoers doet? Vast wel, maar we kunnen ook wel wat oefening gebruiken. Dat lukt niet in een online-vergadering.

Verder niets te klagen overigens. Ik geniet met volle teugen van deze bizarre start van het seizoen. Gelukkig blijft het voetbal vooralsnog overeind zonder supportersrandzaken. Maar toch. Er knaagt iets. Een beetje.

Op welke melodie scandeert 'Antony' nou het best?