Meteen een disclaimer: ja, ik kan af en toe een zeikerd zijn. Dan is dat maar alvast gezegd. De tekenen voorafgaand aan mijn eerste (en vooralsnog enige, daarover straks meer) officiële bezoek aan de Johan Cruijff Arena dit seizoen waren gunstig. Ajax had nog geen punten verspeeld, de tegenstander uit Arnhem ook niet. Het ging ergens om! Bij de oefenwedstrijd tegen FC Utrecht leek het zomeravondvoetbal van het Amsterdam Toernooi van vroeger, dit keer ging het om harde punten en de koppositie. Om het echie, dus.

Het eerste ongemak was er toen ik niet kon doorfietsen naar het stadion. Ja, het kon wel, maar dan zat ik zeiknat op de tribune. Geen zin in. Dus naar metrostation Noord, naar het Centraal station en overstappen op de Geinlijn. OV vermijd ik het liefst in coronatijd, omdat je met zo’n kapje op je gezicht reist. Terecht, maar irritant. Voor sommige medesupporters in de metro was zo’n kapje symbolisch. Hij hing op de kin, er werd overtuigend ’90 minuten lang!’ gezongen en gesprongen en ik dacht aan premier Mark Rutte. ‘Gewoon je bek houden’. Maar dat is lastig met een bakkie teveel op, zo bleek.

Tweede ding: normaal ga ik met mijn schoonpa samen naar het stadion. Hij ging al in de jaren tachtig naar De Meer en het Olympisch, later gingen we samen. Kletsen over de tegenstander, de stand van Ajax en de verwachtingen doornemen; gewoon sociaal Ajacied-zijn. Hij durft nu terecht niet. En dat steekt. Voor mij ontbrak iets wezenlijks. Of dat nu je maten zijn of je schoonfamilie; naar Ajax gaan doe je vooral samen. De F-side heeft daar ook iets over gezegd. Zit wat in, bedacht ik toen ik naar de JC Arena liep, gehaast door de druilerige regen.

Ik had tijdslot C en moest even wachten. Kan gebeuren, en veel supporters deden dat in het Transferium. Logisch. We keken naar elkaar alsof we wilden weten welk nummer iedereen had in de rij van de bakker.

Volgende onverwachte drempel: de Ajax-app deed het even niet. Dus dan heb je even geen zicht op je kaartje in de app. “Er is een fout opgetreden bij het openen van de Ticketshop. Probeer het later opnieuw.” Mensen werden onrustig. Ze wilden naar binnen, ik ook. Het was acht uur en het regende. Eén voor één liep iemand dolblij naar de poortjes. De app was weer aangeslingerd, gelukkig.

Bij de poortjes zei ik tegen de steward dat de app het even niet deed. Hij vroeg of ik dat wilde doorgeven bij de kassablokken. Broer! Ik sta naast je en heb al gescand! Verbaasd liep ik de trappen omhoog. Op het vak zag ik het mooiste van de avond: de sfeerdoeken op Zuid, van de F-side. Ze waren er niet en toch weer wel, met een doek dat alle Ajacieden sowieso ondersteunde.

Dan de wedstrijd. Nog nooit heb ik mezelf zo geërgerd aan Sjef van Oekel, oftewel Pol van Boekel, de scheidsrechter van dienst. Rood geven voor een klunzige stap van Edson Álvarez: idioot. Maar kwaad werd ik van de vrije trap op randje zestien na protesteren van Daley Blind. Geel, kan, maar wat tuttig van zo’n scheids. Een vrije trap was belachelijk. Voordat ik het wist stond ik keihard op mijn vingers te fluiten. Shit…

In de rust werd supporters gevraagd te blijven zitten. Even de benen strekken voor je eigen stoel mocht niet. Dat is dan weer overdreven, vind ik. Toen Riechedly Bazoer, in 2016 nog Talent van het Jaar, provocerend z’n hand aan zijn oor deed voor ons, vlak na zijn gelijkmaker, had ik opeens tekst. “Oprotten!” kwam er spontaan en keihard uit. Ho, stop, kan niet… Beschaamd ging ik weer zitten.

En eerlijk: ik ging echt los (schreeuwen, springen, alles!) toen Antony de 2-1 geplaatst binnenschoot. Iemand op leeftijd, zoals ik, moet zich kunnen gedragen, maar op dat moment kon ik het niet. Deze goal was zó lekker…

Geïrriteerd door mijn eigen gedrag en de onmacht me niet te kunnen beheersen, stampvoette ik naar buiten, de trappen af richting de metro. Eén ding weet ik zeker: ik loot niet meer mee en ga pas weer naar het stadion als het kan. Wat kan? Met z’n allen naar Ajax, met de vrijheid iets te kunnen roepen, maar vooral keihard te kunnen juichen, onbedaarlijk zodat ze in Amsterdam-Noord ook weten dat Ajax heeft gescoord.

Dit is puur persoonlijk. Ik heb echt respect voor mede-Ajacieden die zich keurig hebben gedragen. Het waren er veel zaterdagavond. Klasse! Voor hen hoop ik oprecht dat stadionbezoek mogelijk blijft in deze moeilijke tijden, of zoals directeur Edwin van der Sar voor de aftrap in het stadion in de microfoon zei: liefst met zoveel mogelijk mensen.