Dat is uiteraard altijd al de clubcultuur, maar ergens in de tweede helft viel bij mij het kwartje. Deze lichting heeft iets bijzonders, zelfs voor Ajax. Iets dat niet eens alles met voetbal te maken hebben. Ook bij Quentin Tarantino zouden ze opvallen. Ik zou ze in ieder geval direct casten, stuk voor stuk.

Uiteraard ben ik in dezen niet erg objectief. De flair van de Amsterdamse voetbalclub is een belangrijke reden voor mijn liefde. Ook Arnold Scholten en Rasmus Lindgren werden in mijn hoofd ubercoole grootheden, enkel en alleen door het dragen van dat shirt. Maar zondag zag ik het duidelijk. Deze gasten zijn anders. De Rivella-versie van Ajax wellicht. Meer cult dan ooit.

Vooral de vierde goal was verhelderend. De prachtige kanonskogel van Neres was hier nog te blockbusterig voor. Bij de subtiele kunststoot-biljart-assist van Labyad op Tadic, kwam de spaghettiwesternliefhebber ook aan zijn trekken.

De zelfverzekerde knik van Dusan, bij het onderkoeld juichen, maakte het af. Hier was voor hem iets zeer vanzelfsprekends gebeurd. Geen VAR die daar iets tegen doet. Geen juichband die dit versterkt.

En dan deed Antony nog niet eens mee. Ook opvallend dat Nico in dit team niet eens meer zo opvalt. De cultheld van enkele seizoenen terug. Stel je voor dat er de laatste tijd gewoon met publiek was gespeeld. We hadden vast een compleet nieuwe tribunesoundtrack.

Martínez, Labyad, Traoré en misschien zelfs Klaiber hadden ook de business seats vocaal in beweging gezet. Wie weet zorgt het ontbreken van deze steun juist een beetje voor de onderkoelde stoere vibe op het veld. Wordt er innerlijk gespaard voor later.

In het laatste stukkie deed Huntelaar nog even mee. Hij deed mijn ontdekking wat wankelen. Misschien is deze Ajax-air, wel van alle tijden. Neh. Ook Klaas-Jan valt nu imago-technisch wat weg. Wat hij altijd al had, hebben er nu meer.

Veel extra bewijs voor een positieve mentale flow is er niet nodig.