Je gelooft het misschien niet direct, maar zoek het maar na: de laatste vier competitieduels van Ajax uit tegen Utrecht leverden maar liefst tien punten op. De laatste nederlaag (1-0) dateert van 2015. Kunnen we Utrecht nog een angstgegner noemen? Die vraag voelt wat vroeg.

Het voelde zondag ook vroeg, aftrappen om 12.15 uur. Maar Ajax was wakker, bij de les en speelde zeer geconcentreerd. Er werd amper iets weggegeven, zelf had de ploeg iets dodelijker mogen zijn voor het vijandelijke doel. Volwassen, kunnen we het zo noemen? Misschien.

Tijd om het wedstrijdverloop van Utrecht-uit onder ons vergrootglas te leggen, met dank aan @11tegen11!

Passmap
We starten met de passmap van Ajax, want die is afwijkend. Het liefst zie je een evenwichtige verdeling van het balbezit omdat dit duidt op dominantie. Nu was Ajax absoluut de bovenliggende partij, maar dominantie kwam vooral tot stand over de linkerflank. Het lukte vanuit de opbouw veelvuldig om Dusan Tadic te bereiken.

Die opbouw werd verzorgd door Daley Blind, Nico Tagliafico en Ryan Gravenberch. Het is vooral fijn om Tagliafico hier weer eens te benoemen, want de linksback kon een goede prestatie prima gebruiken. Nico maakte de laatste tijd een tikje ongelukkige indruk.

Niet dat Nico onwijs pendelde op de flank, want dat gebeurde met mate. Het goede positioneren van de opbouwers zorgde ervoor dat Utrecht weinig had in te brengen – hebben jullie de 'gevreesde' Kerk veel in actie gezien? – en naar links werd gelokt, waardoor er ruimte kwam om te kantelen.

Ga maar na. Enkele van de gevaarlijkste aanvallen kwamen niet over links, maar over rechts. Dit was mede te danken aan Perr Schuurs, die met twee prachtige passes de bal achter de verdediging legde en aanvallers op avontuur stuurde. Die prachtige passes zijn de ballen waar Antony van droomt.

Het vervolg had iets beter gekund, maar daarvoor hoeven we Antony niet aan te kijken. Het was de afronding die beter kon, niet zijn voorbereiding. De afstemming tussen spits Lassina Traoré en nummer tien Zakaria Labyad had iets beter gekund en gemogen. Het moment waarbij de twee elkaar na een minuutje of twintig in de weg liepen, was wat dat betreft illustratief.

Het moment was ook veelzeggend voor de gehele wedstrijd, want Ajax klopte wel degelijk op de deur. Krakend hout is het beste hout, hoor je wel eens zeggen, maar je begon langzaam te merken dat het niet goed kon blijven gaan voor Utrecht, dat niets te vertellen had. Als Tadic de bal een enkel centimetertje extra had kunnen drukken, had Ajax al voor rust op voorsprong gestaan en waarschijnlijk niemand gebabbeld over een saaie eerste helft.

Dit laat onverlet dat er verbeterpunten vallen te noemen. Traoré stond in de spits vanwege zijn fysieke kracht, maar schoot met dit wapen slechts weinig gaten in de defensieve stellingen van Utrecht. Ook bij hoge ballen moet hij zich meer roeren.

Labyad op zijn beurt kwam ook minder goed naar voren dan je graag zou willen, maar hierbij moet aangetekend: als Ajax gevaar ontwikkelde, was Labyad regelmatig betrokken of dook hij minimaal op rondom de plekken waar je hem verwacht. In de eerste helft en bij de assist voor de 0-1.

Weet je wat trouwens ook fijn is? En we niet onopgemerkt kunnen laten? Dat Davy Klaassen het vermogen bezit om belangrijk te zijn voor de ploeg zonder per se in balbezit te zijn. Kijk nog maar een keer naar de passmap. Klaassen was relatief weinig aan de bal – 44 passes versus 87 ballen van Gravenberch en zelfs 106 keer Blind – maar wel van doorslaggevend belang.

Het is heerlijk om zo'n multifunctionele speler in je ploeg te hebben, zeker als hij bijles heeft gehad in het buitenland. Vergeet niet hè, Klaassen is in feite een nummer zes. En ja, Ajax kreeg hem iets hoger op het veld in de tweede helft, maar wie stond er klaar om de 0-1 tegen de touwen te jassen? Niet Gravenberch, maar Klaassen.

Toen Tadic die wereldpass voorwaarts speelde, stonden ze nog op dezelfde hoogte. In de buurt van de middenlijn. Gravenberch bleef kijken, Klaassen zette een sprint in. Davy was weer zo belangrijk! En dan hebben we zijn balverovering in aanloop naar de 0-3 nog niet eens genoemd.

Expected Goals en pitch plot
Het leek in de eerste helft misschien alsof Ajax niet bepaald aandrong, maar als je de samenvatting bekijkt, komt er toch echt genoeg doelgevaar in voor. Meestal met Antony in een rol als aangever. De buitenspelers kenden sowieso een nuttige middag, maar daarover zometeen meer. Eerst een blik op het echte doelgevaar, want dit leert ons dat Ajax zeer verdiend als winnaar van het veld stapte.

Ajax creëerde verreweg het meeste gevaar, al was het maar omdat Utrecht die enkele zeldzame keer dat het eventjes gevaarlijk leek te worden compleet verkeerde keuzes maakte. Kansen waren alweer verkeken voordat het kansen waren geworden. Het was ongekend, alsof je niet wilt scoren. Vier schamele stipjes in het pitch plot vertellen genoeg. Het hadden er meer kunnen zijn...

De Ajacieden worden geroemd om hun productiviteit, maar hadden toch enkele goede kansen nodig voordat de bal tegen de touwen werd gejast. Labyad, Mazraoui, Tadic waren kansrijk en Traoré stond een keertje klaar om binnen te tikken, maar er werd niet gescoord. Dit gebeurde pas in de tweede helft.

Een totale score van 2,27 Expected Goal valt wat tegen, zeker gezien het aandeel van de penalty, maar als je de wedstrijd hebt gezien, kon het haast niet anders of Ajax ging echt wel scoren. De eerste echte kans na rust was het alsnog hangen!

Zone 14 en halfspaces
Er werd dus gescoord. Tot drie keer toe! Kun jij een gemene deler ontdekken rondom de treffers? Wij wel. De drie doelpunten vielen stuk voor stuk vanuit de omschakeling. Counter zelfs? Mwah. Laten we het omlaag afronden. Omschakeling dus. Ook in de omschakeling heb je trouwens kwaliteit nodig, al is het maar zodat we de toverpass van Tadic op Neres nog eens kunnen benoemen.

Zonder dollen: Ajax strafte het opschuiven van Utrecht af. Het was niet zozeer dat Utrecht uit elkaar werd gespeeld. Kun je dan spreken van een uitstekende wedstrijd? Hmmm, mwah, goeie vraag! De activiteit – of het gebrek hieraan – in Zone 14 en met name de halfspaces geeft het antwoord een beetje weg.

Nee, Ajax slaagde er niet in om Utrecht kapot te spelen. Het profiteerde wel optimaal van de ruimte die de kwetsbare Domstedelingen lieten in de omschakeling. Ajax speelde de buitenspelers niet zelf vrij op posities waar zij het gevaarlijkst kunnen zijn. Dit lukte gek genoeg in de eerste helft, via Antony, beter dan na rust.

Er werd nauwelijks een teruggetrokken voorzet gegeven en dat is toch echt de gevaarlijkste variant. Grappig genoeg onderstreept de voorbereiding van Neres dit, want er was een toefje geluk nodig om de bal – over langere afstand – bij Klaassen te krijgen. In tegenstelling tot het oordeel van sommigen was de assist van Labyad wel van grote klasse, maar een halve tel eerder lukte het Utrecht nog bijna om het gevaar te neutraliseren.

Het aandeel van Neres was een opsteker voor de invaller, die na rust bijzonder slecht begon om vervolgens beter en beter in zijn rol te groeien. Hij was ook de stoorzender die ervoor zorgde dat Ajax het on-Utrechts slappe Utrecht afstrafte in aanloop naar de 0-3, al was dit ook zonder het opjagen van Klaassen niet gelukt.

De voorzet op Promes was evenmin top, maar als de linksvoor iets kon gebruiken, was het wel het vervolg wat hij gaf aan die mislukte voorzet. Een goede aanname, een gelukje, een doelpuntje. En toch... toch verdienen Neres en Promes nog geen Oscar in de categorie beste bijrol. Hopelijk is de geluksfactor op de flanken in toekomstige wedstrijden iets kleiner, zodat ook wij dan het oordeel 'uitstekend' kunnen geven.

Maar nu eerst interlands. Heel blijven, Ajacieden!