Het scheiden van de transfermarkt gaat altijd gepaard met emoties plus verschil van inzicht. Iedereen heeft een andere favoriete opstelling. En in het geval van Ajacieden tellen ook frustraties. De slechte beurt tegen FC Groningen (1-0) van een dag eerder helpt dan natuurlijk niet mee. Ik kan een nederlaag zelf meestal vrij gemakkelijk van me afzetten, maar met deze had ik het ook moeilijk.

Ik ben direct na het laatste fluitsignaal maar een rondje gaan hardlopen in een poging onderweg ergens de frustraties van me af te schudden, voordat ik me besloot te wagen aan het checken van reacties vanuit het hoge noorden. Een therapeutisch rondje, zonder therapeutische werking. Pas ergens in de loop van maandag vloeide de ergste boosheid langzaam weg...

Ik kan me daarom prima voorstellen dat de blessuretijd op de transfermarkt met een zwaar gemoed werd aangenomen. Wel vergoedde de glimlach op het gezicht van Davy Klaassen het nodige. Ajax miste hem zondag al, terwijl Davy nog ergens op de Autobahn zoefde, dus kun je nagaan hoe hard de passie en het clubgevoel van deze aanjager nodig zijn. Dit nog los van zijn doelpunten en assists.

Davy's glimlach neutraliseerde niet bij iedereen het chagrijn, getuige de reacties op het besluit van Ajax om Noa Lang te laten vertrekken naar Club Brugge. Het lijstje van vertrekkende spelers kreeg nog een onverwachte toevoeging.

Erik ten Hag geeft de eigen jeugd geen kans, lees ik links. En rechts stuit ik op #sellthefuture. Laten we ons hier niet een beetje te veel leiden door emoties? Ik denk het wel. Ik vind het best jammer dat Lang vertrekt omdat hij tijdens de voorbereiding beter bezig leek te zijn dan ooit, maar beter dan ooit blijft in Langs geval wel relatief. Net niet is en blijft net niet.

Ik durf er geen goede fles wijn op te zetten dat hij een echte basisplaats zou veroveren. Bedenk ook dat Noa 21 jaar is. Lang heeft wat kansjes gekregen, maar liet te weinig zien om nieuwe kansen te verdienen. Daar komt het een beetje op neer, vind ik. Ik denk dat het gejammer over zijn vertrek meer een uiting is van opborrelende frustraties op andere vlakken, waaronder het uitblijven van een echte 'nummer zes'.

Wie weet heeft Mohammed Kudus het in zich om snel de nieuwe verbinder te worden tussen kop en staart van het elftal, maar dat blijft eventjes afwachten. Ook ik dacht, gezien de belangstelling voor Pierre-Emile Højbjerg, dat Ajax eindelijk ging handelen, maar daarna werd het stil. Doodstil. Zelfs geen rimpeling in de vijver.

Het positioneren van Edson Álvarez op zes voelt een beetje alsof Mitchell Dijks wordt opgedoken uit de mottenballen voor een 'oplossing' die neerkomt op pleisters plakken. Het kan nooit lang meer goed blijven gaan en je kunt je zelfs afvragen of het al niet fout is gelopen, al heeft Ten Hag vast een andere theorie.

Dit alles doet het toch al opborrelende chagrijn geen goed. Het voelt onderaan de streep een beetje alsof je selectie op maat is voor de Europa League, terwijl je mag aanschuiven in de Champions League. De ambities van de club reiken zelfs tot voorbij de groepsfase. Ik betwijfel of dit een haalbare kaart is.

Vergeet niet dat het malle, gekke, vreemde seizoen 2020/2021 nog maar vier wedstrijdjes oud is en het na deze interlandperiode pas echt begint. Er staan Ajax in drie weken tijd zeven wedstrijden te wachten en na een korte 'pauze' eens te meer. Een blik op de bankzitters leert mij dat er weinig vet op de botten zit. Heel breed is de selectie niet, toch? En bij Jong Ajax loopt heel jong grut.

In hoeveel van die potjes, zoals tijdens de 2-5 tegen FC Twente, blijken de uitgezwaaide Botmans, Langs en Danilo's van deze wereld straks toch echt een keertje nodig? Het geheel is meer dan de som der delen. Het gaat erom wat er tegenover staat. Individueel mis je spelers niet, maar alles bij elkaar opgeteld...?

Ik hoop niet dat er nog veel therapeutische hardlooprondjes volgen.