Door Harm Groustra

Ook ik heb de laatste tijd natuurlijk moeite gehad. Met lege stadions, met Vitesse-thuis waarbij ik mij ook met moeite kon inhouden en een schreeuw bij de 2-1 van Antony niet kon onderdrukken. En bij de rode kaart van Álvarez. En bij te veel andere momenten.

En tegelijkertijd was ik trots op de Ajacieden en hoe zij met de maatregelen omgingen. En ik baal ervan dat ik op zaterdagmiddag niet in het uitvak in Venlo zit. Of niet op z'n minst in de kroeg met mijn vaste Ajaxvrienden. De realiteit is nu eenmaal anders.

De verleiding is groot om toch met een groep vrienden samen te gaan kijken. Maar 's ochtends word ik alweer met mijn neus op de feiten gedrukt. Een teststraat van de GGD in Breda is vernield en medewerkers worden beledigd door protestanten. Medewerkers die in de regio Gelderland besmette personen inlichten, krijgen scheldpartijen te verwerken. Of spreken mensen die onderweg naar werk zijn in afwachting van de uitslag.

Dan lijkt het toch even een klein offer om thuis op de bank te kijken. En lijkt het leed van een niet scorende Promes in een wedstrijd waarin zelfs Onana had kunnen scoren, een te overzien obstakel. Na een uur voetballen is zelfs de blessure van Kudus even helemaal vergeten.

En Klaiber? Zie ik graag nog een paar potjes van. Het is genieten van de gretigheid van Ajax. Het symboliseert de gretigheid die we als opgesloten mensen allemaal hebben. We willen gaan, we willen weer jagen.

In mijn Ajax-appgroep zijn zaterdag waarschijnlijk zo'n 1300 berichten geplaatst. Over het genot dat Antony is, over de twijfels rondom Traoré die er toch maar vijf inlegt. Over degene die 0-8 voorspelde, maar eigenlijk verwachtte dat hij met een marge van vijf de andere kant op zou gaan. We zaten misschien niet met elkaar in de kroeg of in het stadion, maar beleefden het wel samen.

Ik zie het gezicht van degene voor me die zegt dat het toch wel schandalig is dat er geen extra tijd volgt en lach hardop om de vraag wat je moet zingen als 'tien, tien, tien!' geen optie meer is. Tegelijkertijd zie ik geen berichten van de man die ik normaal gesproken in de armen vlieg bij een doelpunt. De man met wie ik alle successen vier. En met wie ik nederlagen verdrink. Ik mis mijn vrienden, maar we 'staan' er evengoed.

Na de wedstrijd ben ik weer bezig met een werkitem, over negatieve ervaringen van GGD-medewerkers die besmette mensen of zij die daarmee in aanraking zijn geweest inlichten. Een collega laat me weten dat er in onze regio ook veel positiefs gebeurt. Laatst hebben we nog een handgeschreven brief ontvangen met een dankwoord voor het harde werk.

Normaal is verder weg dan ooit, maar het geluk is dan ineens dichtbij. Liever lach ik dertien keer hardop in de kroeg, maar met dit soort resultaten kan ik 1300 appjes later in het nieuwe normaal ook prima leven.