Noa, vertel maar!
“Ik kreeg de bal op een plek waar ik ‘m heel graag heb. Ik zoek dan naar het chipballetje bij de tweede paal en dit keer kwam de bal precies op het hoofd van Daley. Ik weet dat er sowieso altijd iemand staat, we trainen vaak op zulke ballen. Het ging gewoon perfect. Ik ben normaal nooit zo wild, maar ik was echt blij en sprong ook maar over de boarding.”

Zeiden de jongens op het veld nog leuke dingen tegen je?
“Ik was wild aan het juichen, man. Ik heb het helemaal niet meer meegekregen. Ik zag een opstootje bij de scheids en dacht eventjes dat de VAR zou ingrijpen. Als iedereen klaagt, is er vaak iets aan de hand. Maar gelukkig niet. Dit is een jongensdroom. Mijn debuut maken voor de club waar ik al mijn hele leven voor ben. En gelijk zo’n cruciale rol.”

Was je verbaasd dat je mocht invallen?
“Nee, eigenlijk niet. Ik ben de laatste tijd goed op dreef en beslissend voor Jong Ajax. Toen het 1-1 stond, moesten we iets forceren. De trainer zocht iemand om het open te breken of de beslissende pass te geven. Misschien heb ik nu mijn steentje bijgedragen aan de titel. Want ja, natuurlijk, daar denk je gelijk aan. Elke wedstrijd moet je nu zien als een finale, we kunnen ons echt geen puntenverlies permitteren. Nog acht keer winnen.”

Even eerder vuurde Mazraoui een wild schot af. Was het moeilijk om je koppie erbij te houden en een goede voorzet te geven?
“Ja, natuurlijk. Er is maar weinig tijd en het staat 1-1, dan slaat er een beetje paniek toe. Dan gaat alles in het hoogste tempo. Te gehaast zelfs. Juist op deze momenten moet je je rust bewaren. Ik koos voor de voorzet. Waarom? Eigenlijk is dat meer mijn ding dan op doel schieten. Ik vind van mezelf dat ik vaker mag schieten vanaf randje zestien, want ik zoek snel naar een balletje richting tweede paal. De trainers worden er soms gek van dat ik niet schiet en altijd een voorzet wil geven.”

Wanneer kreeg je te horen dat je deel uitmaakte van de selectie?
“Dat is eigenlijk wel grappig, want ik was dinsdag gewoon bij de uitlooptraining van Jong Ajax. De training was al begonnen. Halverwege werd ik geroepen omdat Hakim Ziyech last had. Van het ene veld op De Toekomst moest ik helemaal naar het andere veld. Ik deed een halfuurtje mee. Toen zei de trainer: Noa, straks de wedstrijdbespreking. Toen wist ik genoeg. Maar eigenlijk zou ik helemaal niet bij de selectie zitten.”

De man die het minste rust kreeg van iedereen beslist mede de wedstrijd!
“Ja, het moest blijkbaar zo zijn.”

Nog even serieus: kwam dit door vermoeidheid?
“Ik weet niet precies hoe de ploeg zich voelde, want ik ben er de afgelopen dagen maar weinig bij geweest. Naar mijn idee kwam dit niet door vermoeidheid. Er speelden ook wat jongens die normaal niet veel in actie komen. De training daags voor de wedstrijd gaat het altijd rustig aan, maar ik merkte geen vermoeidheid. Het niveau was echt hoog.

Hoger dan vanavond?
“Ja!”