Door Maartje van den Brink

Ajax leed een historische nederlaag in De Kuip. We worden er allemaal liever niet aan herinnerd en vergeten dit het liefst zo snel mogelijk, maar het verlies van deze drie punten kan ons duur komen te staan. Met onze welbekende Amsterdamse bluf was ook ik ervan overtuigd dat wij over Feyenoord heen zouden walsen, maar de werkelijkheid bleek anders.

Na de prachtige 1-0 van Lasse Schöne uit een vrije trap in de achtste minuut leek het allemaal voorspoedig te gaan. Het team domineerde in Rotterdam en het vertrouwen groeide. Enkele kansjes voor de thuisploeg brachten angst en acht minuten later moesten we eraan geloven. Toornstra raakte het net achter Onana. Paniek was nog niet aanwezig, we zouden er toch nog wel overheen gaan?

Na drie (!) extra goals in de eerste helft ging Ajax rusten met een 3-2-achterstand. De scheidsrechter werd nog even duidelijk aangesproken op fouten die hij volgens de Amsterdamse ploeg had gemaakt. De sfeer in de kleedkamer zal niet optimaal zijn geweest, maar het vertrouwen was toch nog niet verdwenen?

De volgende ochtend zat ik gewoon weer bij economie met een Rotterdamse leraar en een hele klas vol met alleen maar niet-Ajacieden...

De tweede helft liep anders dan verwacht, want na de vierde goal van Feyenoord stortte ons aller Ajax in elkaar. Het werd een afslachting, waarbij ik de uitslag eigenlijk niet meer durf te noemen. Een 6-2-verlies is iets waar we ons diep voor moeten schamen.

Ik keek de wedstrijd thuis op de bank, terwijl mijn vader zijn 56e verjaardag vierde. Enkel mijn opa, oma en zus waren er nog. Gelukkig kreeg ik toestemming om de klassieker in de woonkamer te kijken en blèrde ik door het huis dat we die Rotterdammers wel even zouden oprollen met 5-1. Normaal zou ik me kunnen laten gaan en lekker los kunnen gaan tegen de tv, wetende dat de spelers me toch niet horen. Deze keer moest ik mijn fatsoen houden, want wat zouden opa en oma we niet denken?

Af en toe kwam er een “klote” of “lekker” uit mijn mond, maar verder had de familie niet vaak last van me. Tot op het moment van de tweede goal van Robin van Persie, toen Ajax 4-2 achter kwam, wist ik het vol te houden, maar daarna had ik toch een aantal wanhooploopjes nodig om rustig te blijven.

Na de laatste goal en het eindsignaal ging ik naar boven, om het daar maar even op mijn zitzak af te reageren. Die heeft het zwaar te verduren gekregen en ook mijn slaapkussen heeft veel geschreeuw gehoord. Ik voelde me machteloos, verloren en absoluut vernederd.

De volgende ochtend moest ik gewoon weer bij Economie in de les zitten, met een Rotterdamse leraar en een hele klas vol met alleen maar niet-Ajacieden. Voornamelijk PSV’ers die mij de vijf punten achterstand inwreven. Wat een nachtmerrie.

Ik overwoog dat lesuur nog over te slaan, maar incasseerde de klappen. Wat een dramatische start van de week.