Door Daniël

Ik ben drie keer eerder in De Kuip geweest. Ooit was ik met een vriendje mee. Hij voor Feyenoord, ik voor Ajax. NEC won met 1-3, ik meen dat het 2008 was. Verder heb ik Oranje twee keer zien winnen. Eigenlijk is mijn score als Ajaxsupporter in De Kuip dus best goed.

Ik ben er een uurtje van te voren. Ajaxshirtje met Ziyech achterop goed verstopt onder mijn trui. Auto met de neus naar Amsterdam geparkeerd. Regenjas mee, want ja, geen dak. Vervolgens het programmaboekje dubbel vouwen en met het Ajaxlogo uit mijn kontzak laten steken. Van binnen lach ik me rot.

Als ik de sfeer vergelijk met een de klassieker in de Johan Cruijff Arena, valt het me eerlijk gezegd wat tegen. Als Feyenoord het veld op komt, klinkt er gejuich. Echter, een orkaan van gefluit gaat door het stadion als Ajax warmloopt. De haat voor Ajax is groter dan de liefde voor Feyenoord, dat blijft toch apart...

Goed, dan de wedstrijd. De eerste helft sta ik redelijk alleen, ik kan mijn geluk niet op na de vroege 0-1. Helaas schiet Feyenoord er pal voor mijn neus twee in. Ongemakkelijk steek ik een arm de lucht in. Gelukkig schiet Hakim snel de gelijkmaker binnen. Net als ik naar beneden loop om drinken te halen, schiet Van Persie vlak voor rust de derde binnen. Ja, dan moet je juichen, vol in het zicht. Dat is niet fijn.

Mijn buurman springt in het rond, ik klap rustig in mijn handen. Au, dit doet pijn

De tweede helft komt er een oudere Feyenoorder naast me staan. “Wat maken we mee!” Ik kan moeilijk zeggen dat ik Ajacied ben, dus er is maar één devies: meelullen. Gebroederlijk sta ik arm in arm na de 4-2 en zeg ik tandenknarsend dat Van Persie zijn tweede mooi afmaakt. In mijn emotie roep ik “godverdomme!” als Ziyech de paal raakt. De man kijkt me raar aan. “Je moet hem ook niet laten schieten,” zeg ik snel.

Dan begint het ook nog eens te regenen. Volgens mij zijn het de tranen van Johan en Piet - want laten we eerlijk zijn, Ajax verdedigt (mogen we dat zo noemen?) als een natte krant. Tot overmaat van ramp sta ik precies onder de rand van het dak, waardoor ik de regen extra goed voel. Het kan allemaal niet op.

Ik weet in mijn rol te blijven bij de 5-2 en 6-2. Mijn buurman springt in het rond, ik klap rustig in mijn handen. Au, dit doet pijn. Eerder weglopen is niets voor mij, dus ik kijk de hele wedstrijd af.

Nadat supporters voor de driehonderdste keer “helemaal niets...” en “ze worden nooit meer...” hebben ingezet en het laatste fluitsignaal klinkt, snel ik het stadion uit. Deze klassieker zal ik helaas niet snel vergeten.

Hup Ajax, strijden voor de titel. Strijden voor Appie. Strijden tegen Madrid. En last but not least, jezelf revancheren eind februari in De Kuip.

Gelukkig hebben we die kans, grijp hem dan ook!