Toen ik vanmorgen aankwam bij de Johan Cruijff Arena ging ik eerst naar mijn stoeltje in Vak 421. Daar ging ik in alle rust op zoek naar mijn stembanden. Deze was ik namelijk verloren en dat is de schuld van Huntelaar.

Hij was zondag namelijk verantwoordelijk voor de - zo leek het - bevrijdende 4-3. De ontlading was ongekend. Ik heb als een idioot staan brullen, zo enorm groot was de opluchting. Mijn stembanden kozen ergens op dat punt het luchtruim.

Wat zou het mooi zijn geweest: juist Huntelaar die als invaller aan alle onzekerheid een einde had gemaakt en Ajax aan de koppositie had geholpen. Zijn aanname op de voorzet van Dusan Tadic was prachtig. In één keer goed leggen en dan venijnig in de verre hoek afdrukken.

Mijn collega Erol schreef eerder al dat Huntelaar tijdens invalbeurten oogt als een wolf die een prooi is genaderd. En dat je aan alles ziet dat één prijs ontbreekt op z’n palmares en dat is de schaal met Ajax.

Richting huis moest ik voorrang geven aan, jawel, Huntelaar...

Hij was er al bij toen Ajax één doelpunt tekort kwam op 29 april 2007 in Tilburg. Dat vreet nog altijd aan de spits. Daarom kwam hij ook terug naar Amsterdam. Om dingen recht te zetten. Dat was zondag goed zichtbaar. Hoe hij - samen met de supporters - uit zijn plaat ging na de 4-3 was prachtig.

Het liep echter anders en daar moet de 35-jarige spits na het laatste fluitje goed ziek van zijn geweest. Het zal toch g#dd@mme niet weer...? De jaren tellen. Hoeveel tijd krijgt Huntelaar nog voor een titel met Ajax? De spits die ooit stelde dat zijn jeugd voorbij is als hij stopt met voetballen.

Ik bleef zondag na afloop nog een poosje hangen in Café Baco, naast de Arena. Met z’n allen vroegen we ons daar af: waar hebben we zojuist naar gekeken? Hoe kan dit nou? Na anderhalf uur stapte ik met een gelaten gevoel in de auto.

Richting huis moest ik voorrang geven aan, jawel, Huntelaar. De spits stuurde zijn jeep de Arena uit richting woonplaats Angerlo. 110 lange kilometers vol chagrijn. Hij had verdomme de matchwinnaar moeten zijn!

Een poosje rij ik achter hem en dan scheiden de wegen. Een gevoel bekruipt mij: deze Huntelaar laat het er niet bij zitten. Zijn moment van ultieme glorie komt nog.

Let maar op.