Naar Ajax ging de man niet meer. De sfeer daar was hem te rauw. Er was weleens vuurwerk in zijn vak gegooid. Het werd hem te gevaarlijk. Wel gaat hij soms naar PSV.

“Echte familieclub. Nog gemoedelijk.” Het is hem, als Amsterdammer, de twaalf uur die hij soms kwijt is voor negentig minuten voetbal, waard. Ik begrijp het. In zekere zin legde hij me haarfijn uit waarom ik me bij Ajax zo thuis voel.

Het is niet dat ik zo van vuurwerk hou. Maar het grimmige kantje, dat gelukkig nog altijd aan Ajax kleeft, spreekt me behoorlijk aan. Als ik op Oranje-avonden langs de Johan Cruijjf Arena zap, dan heeft wat ik zie weinig met het stadion te maken waar ik minstens twintig keer per seizoen kom.

Teletoeters, die indiaan, wortelpruiken. Ze doen het Margraten groet Oranje-spandoek zo mogelijk nog lulliger uitkomen. Als Margraten Ajax groet, bij de Europese potjes waar veel mensen voor de tegenstander komen, is dat doek ook vervelend, maar het wordt dan iets meer overschaduwd door voetbalcultuur. Niet door chauvinistische carnaval.

Het grimmige kantje, dat gelukkig nog altijd aan Ajax kleeft, spreekt me behoorlijk aan.

De sfeer rond de wedstrijden in de voorronde van de Champions League was erg memorabel, maar van het chagrijn rond de eerste eredivisiewedstrijden kan ik ook wel genieten. Ik begrijp meteen wat zo’n man bedoelt met de gemoedelijke sfeer bij PSV.

Los van de wedstrijden vanuit het uitvak, tegen mijn club, ben ik daar ook weleens als compleet objectieve supporter geweest. Het doet er dan denken aan de sfeer bij Oranje, zonder de verkleedpartijen - rond carnaval ben ik er gelukkig nooit geweest. Fijn, maar ik mis er iets.

Ik vermoed dat Hakim Ziyech het begrijpt. Niemand heeft de rauwe kant van onze club zo moeten doorstaan als hij. Goddank is hij er doorheen gekomen en staat hij er – wonder boven wonder – nog.

Met de instelling van de man aan de rand van de zandbak, was hij weg. Hakim niet. Die houdt van een uitdaging. Van het leven. Volgens mij zelfs van Ajax inmiddels. Leve de rauwe randjes.