Niet dat deze zeer interessante wedstrijd iets met het geklungel van Joey en Chandler te maken heeft, maar meer vanwege de statische discipline die zowel die poppetjes aan stangen als de spelers van de tegenstander bezitten. Zo bovenop die bak is dat nou eenmaal veel duidelijker te zien, dan op tv.

Het irritante van tafelvoetbal is dat je gemakkelijk je eigen ruiten intikt. Je kunt denken dat je een welgeplaatste bal op doel voorbereidt, maar voor hetzelfde geld mik je het dingetje via een houten mannetje van de tegenstander in je eigen goal.

Geweldig hoe Ajax zich in deze foosballbak wist te handhaven. Sommige spelers waren beter dan anderen, maar er was een gedeelde mentaliteit. Van zelfvertrouwen, geloof en branie, zonder te vaak het hoofd te verliezen. Dat Wöber dat bij zijn rode kaart wel even deed, was niet eens zo gek.

Enorm stom natuurlijk, maar tegen deze tegenstander kun je haast niet anders dan tegen het randje spelen. Zeker niet als je niet elke wedstrijd speelt. Mijn poppetjes zouden al na een paar minuten spontaan van de stangen zijn gevlogen.

Geweldig hoe Ajax zich in deze foosballbak wist te handhaven

Die rode kaart na die bizarre aanslag op Nico’s hoofd kun je zo bezien haast als een compliment zien. Ajax is voor Bayern weer een club om voor door het rood te gaan. Zelfs door het donkerpaars. Alsof een onbenul als Chandler Bing heel even aan de knoppen stond.

Het was een wedstrijd die ik niet snel zal vergeten. Wat vooral bijzonder is omdat het in wezen een potje om des keizers baard was. Toch wilden beide ploegen duidelijk de groep winnen. Dat dit Ajax uiteindelijk niet is gelukt, daar zullen weinigen om rouwen. Er is aan het zelfvertrouwen gewerkt. Leerzame negentig minuten, lijkt me.

De stangen die rond het midden van het veld hingen, kunnen nog wel wat geolied worden. Dat beide rode kaarten hier vielen, kan geen toeval zijn. Verder lijkt Ten Hag zijn foosballbak prima op orde te hebben.

Laat die loting maar komen!