Door Charlotte Gottemaker

Pfoe, ik kijk met gemengde gevoelens terug op de trip. Samen met mijn broer was ik al sinds zaterdag in Athene. We maakten er echt een toffe stedentrip van. In de stad is genoeg te zien en te beleven, dus we vermaakten ons uitstekend.

De avond voor de wedstrijd bezochten we de laatste training in stadion Spyridon Louis. Dat was voor mij echt een hoogtepunt. Aan het einde van de training kwamen de spelers naar ons toe voor foto’s. Ik wilde erg graag met Frenkie de Jong op de foto. Wat een speler!

Ik realiseer mij goed dat we nu nog van hem moeten genieten, want volgend seizoen gaat hij vast en zeker weg. Dus nu was ook de kans om nog met hem op de foto te kunnen. En die heb ik gegrepen! Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik dat te danken heb aan een man die achter mij stond.

Ik kon er niet tussen komen en even leek het dat mijn kans verkeken was, maar de man achter mij schreeuwde naar Frenkie: “He Frenkie, deze dame wil nog met jou op de foto!” Toen kwam hij terug. Dus ja, die medesupporter ben ik wel erg dankbaar.

Met Lasse Schöne wilde ik ook graag op de foto en ook dat lukte. Het is zo mooi dat hij weer bijgetekend heeft! Maar wat een mooi mens is het ook. Hij is zo vriendelijk en neemt de tijd voor zijn fans. Ik hoop dat we nog lang van hem kunnen genieten. Mijn avond kon in ieder geval niet meer stuk! 

'He Frenkie, deze dame wil nog met jou op de foto!'

Ik hoopte de trip een dag later af te kunnen sluiten met een feestje in het uitvak, wegens het behalen van de laatste zestien. Thuis op de bank zag ik wat voor feest het eerder was in München. Daar hoopte ik nu ook op.

Deze verwachting bleek al gauw niet helemaal uit te komen door alle onrust in het stadion. Al tijdens de warming-up was het raak. Waar ik het meest van baal is dat ik het euforische gevoel dat we door zijn niet volop heb ervaren. Het enige waar ik op een gegeven moment aan kon denken is dat ik gewoon graag veilig terug naar ons appartement wilde.

Door die dreiging van de AEK-supporters kreeg ik ook weinig van de wedstrijd mee. Eenmaal in het appartement zag ik de foto's van de feestvierende Ajaxspelers en realiseerde ik mij pas echt dat we door zijn en wat een hele goede prestatie dat is. 

Als ik terugkijk, hou ik toch een positief gevoel over aan de wedstrijd. In het uitvak ontmoette ik een mevrouw die al jaren naar uitwedstrijden gaat. Zij was ook zichtbaar aangedaan door alle onrust. Dit had zij nog nooit meegemaakt. Zij drukte mij op het hart dat ik de volgende keer weer gewoon mee moet gaan en dat dit echt een uitschieter was. Ook andere supporters vertelden mij dat deze ervaring niet beeldbepalend moet zijn voor een Europese awayday.

Ze vertelden mij dat dit ook mijn Ajax is en dat mijn liefde voor de club en het voetbal hier niet onder mag lijden. Het deed mij goed om hun verhalen te horen. Dit was mijn eerste Europese Ajaxervaring en even dacht ik dat dit er allemaal bij hoorde. Dan is het fijn om daarin gerust gesteld te worden door mensen die al vaker mee zijn geweest en om te horen dat het normaal niet zo gaat.

De liefde voor Ajax verbindt ons en dat geeft mij een warm gevoel. Naast dat ik het heel gaaf vind om Ajax live te zien, zijn deze mensen de reden dat ik de volgende keer ook weer meega.

Ik heb de smaak te pakken!