Ik val stil. Het valt me zwaar. Weet niet goed wat te zeggen. Ik denk aan Nouri zelf. Aan zijn familie en aan direct betrokkenen bij Ajax. Wat een onvoorstelbaar leed. Zelf heb ik op dat moment even geen tekst. Anderen kunnen dat beter. Een storm aan steunbetuigingen volgt op sociale media. De voltallige voetbalwereld lijkt uit het lood geslagen. Clubs uit binnen- en buitenland leven mee. Dat geldt ook voor hun fans.

Al die reacties, foto’s en beelden, ze schieten aan mij voorbij. Ik merk dat ik het lastig vind. Kan er moeilijk naar kijken. Hoe goed alles ook is bedoeld, ik merk dat de voetbalwereld mij cynisch heeft gemaakt. Ik heb mijn gedachten niet helemaal in de hand. Gedachten die niet oké zijn en dat spijt mij.

Ik zie foto’s van AZ-spelers die in een hartje staan, spelers van PSV houden letters op met de tekst ‘stay strong Appie’. Bij een amateurclub komt een foto voorbij, waarbij spelers op de grond liggen en zo het getal 34 vormen, Nouri’s rugnummer. Ik zie taartjes van de lokale bakker met 34 in rood-wit erop geboetseerd. Zo zijn er nog tal van voorbeelden. De reacties op deze steunbetuigingen laten zich raden: vrachtladingen met respect.

Hoe goed alles ook is bedoeld, ik merk dat de voetbalwereld mij cynisch heeft gemaakt.

Maar ik vind het moeilijk. Sorry daarvoor. Cynische gedachtes vormen zich in mijn hoofd. Ik wil het niet denken, maar heb het niet in de hand. Het lijkt hier en daar wel of men elkaar wil overtreffen in het tonen van betrokkenheid. Het voelt een beetje als de schoolklas van mijn dochter, waar ouders elkaar willen overklassen bij het soort traktatie dat hun kroost uitdeelt in de klas.

Jezus… Denk ik nou écht zo negatief? Verdomme, dát wil ik helemaal niet. Snel klik ik alle openstaande schermpjes weg. Al die reacties van mensen. Ze zijn hartstikke goed bedoeld, maar ik vind het zó moeilijk om te zien allemaal. Ongemakkelijk ook. Laat staan al die bewegende beelden van Nouri die worden gedeeld. Verdomme man.

Vanmorgen zie ik het filmpje waarin fans van FC Utrecht Nouri’s naam scanderen. Weer schiet er direct een cynische reactie door mijn hoofd. “Ja, waarom nu wél?” Ik geef mezelf direct een denkbeeldige tik op mijn wang. Niet doen. Niet negatief nou. Wat ik zie is namelijk hartstikke oprecht. Daarin moet ik geloven.

Ik wil helemaal niet cynisch zijn. Het is juist prachtig dat de voetbalwereld zo ontzettend haar betrokkenheid toont. Dat er – eindelijk oh eindelijk – even geen ruimte lijkt te zijn voor een verkeerd soort rivaliteit.

Het is alleen zo verdomde tragisch dat er zoiets vreselijk ellendigs voor nodig was.